ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών.Γενικά οι γονείς μου ήταν πολύ κοντά μου και με στήριζαν.Έχω όμως ένα μικρό παράπονο.Ο πατέρας μου κάποιες φορές όταν τσακωνόμαστε τον νοιάζει τι θα πουν οι θείοι στη γειτονιά που μας ακούνε ''στήνουν γλέντι που μας βλέπουν να τσακωνόμαστε γιατί είναι χαιρέκακοι''.Δεν πρέπει να το κάνει αυτό,ειδικά όταν σε κάποιους έχει κόψει το καλημέρα.Κάνει γενικά και άλλα πράγματα που δε συνάδουν με τις σταθερές του απόψεις για τη γειτονιά.Τον δηλητηριάζει ο αδερφός του που είναι πολύ διπρόσωπος και του έχει κολλήσει την ιδέα στο μυαλό πως πρέπει να τα έχει καλά με όλους. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ζω έτσι,ξέρω πως δε θα μένω πάντα εδώ,αλλά όσο μένω και τους τσακωμούς μου θα έχω με τους γονείς μου και την άποψή μου θα πω νέτα σκέτα στη μούρη του κάθε παπαροσυγγένη που μόνο το αίμα έχουμε κοινό.Και το πιο σημαντικό δε μπορώ σε κάθε απόφαση που θα πάρω για τη ζωή μου να νιώθω πως ο πατέρας μου θα διαφωνήσει ή ακόμα και αν συμφωνήσει θα μου το πει με μία έκφραση του στυλ ''ναι,χαχα,θα με ζηλέψουν πάλι'' ή ''όχι,που να τους εξηγώ''