ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λιγα χρόνια πριν, στα 25 μου περίπου, συνειδητοποίησα καποια πράγματα για τον εαυτό μου. Σήμερα είμαι πεποισμένη ότι είμαι αρκετά εσωστρεφής, μοναχική και ... ίσως και μισάνθρωπος (τα γράφω από μόνη μου για να σας προλάβω). Το θέμα μου είναι ότι δεν μπορώ να βρω λίγη ησυχία παρ'όλο που έχω φύγει από το πατρικό μου σπίτι απο τα 17-18 (σπουδές εξωτερικό και έπειτα οικονομικά ανεξάρτητη στην Ελλάδα). Έχω μείνει σε 3 διαφορετικές γειτονιές στην Αθήνα στα τελεταία 6 χρόνια, και βόρεια κ νότια προάστια. Το μεγάλο μου παράπονο ήταν και είναι ο θόρυβος, ηχορύπανση, χαμός 24/7! Τέτοιο πράγμα δε θυμάμαι να αντιμετώπιζα στο εξωτερικό, μόνο Παρασκ-Σάββατο βράδυ είχε κάποια φασαρία επειδή βγαίνανε και μεθούσανε όλοι, αλλά ήταν υποφερτό.Εδώ ρε παιδιά είναι δύσκολα τα πράγματα. Μαρσάρουν μηχανάκια, περνάνε ντελάληδες όλων των ειδών με τις ντουντούκες, οι γειτονες κάνουν εργασίες και ανακαινήσεις συνέχεια (κρίση σου λέει ο άλλος) και μερικές φορές και σε ώρες κοινής ησυχίας (έχω καλέσει αστυνομία, δεν ήρθε ποτέ), αφήνουν τα καημένα τα σκυλάκια σε μπαλκόνια ή σπίτια ώωωωρες μόνα τους προφανώς κι αυτά γαβγίζουν (οι ιδιοκτήτες φταίνε και είναι υπεύθυνοι εννοείται), οι γείτονες φωνάζουν και τα παιδιά τους... αχ αυτά τα παιδιά τους στριγγλίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο! Ειδικά τα παιδιά είναι μεγάλο θέμα. Τα της γειτονιάς τα έχω μάθει όλα με τα ονόματά τους. Μικρά παιδιά, επιτρέψτε μου να πω κακομαθημένα πέρα για πέρα, να βρίζουν χυδαία το ένα το άλλο ή τους παππούδες / γιαγιάδες, να τσιρίζουν για να πάρουν αυτό που θέλουν, να κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα για ώωωρα - όχι επειδή πχ χτύπησαν ή έπαθαν κάτι αλλά με μοναδικό σκοπό την χειραγώγηση των ενηλίκων, να πατάνε στριγγλιές μπροστά στις οποίες οι ήχοι των Ναζγκουλ από τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών φαντάζουν νανούρισμα. Οι γονείς και οι παππούδες είναι άφαντοι / αδιάφοροι / μαλθακοί / ... ειλικρινά δε γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν κάνουν τίποτα για την κατάσταση, τα αφήνουν δε και στο μπαλκόνι, πάνε βρίσκουν την ησυχία τους κάπου μέσα και τα παιδάκια ξεσηκώνουν όλη τη γειτονιά. Κι αν κανείς - πχ εγώ - πει τίποτα, έχουμε την κλασική καραμέλα "εεε παιδί είναι μωρέ". Αυτή η φράση έχει καταστρέψει γενιές και γενιές, να δω πότε θα το καταλάβουμε. Επίσης, να σημειώσω εδώ ότι είμαι από 6μελή οικογένεια με 2 αδερφούς και μία αδερφή... ποτέ μα ποτέ δεν κάναμε έτσι, οπότε δεν ισχύει το "ε κι εσύ μικρή έτσι δεν έκανες;".Να σας πω πως είμαι και εκπαιδευτικός 6 χρόνια εκ των οποίων τα 3 δούλευα με παιδιά και εφήβους. Πριν σπεύσετε να πείτε ότι εγώ είμαι η κακιά της υπόθεσεις και ότι "μισώ τα παιδιά", να ξέρετε ότι έκανα πολύ καλά τη δουλειά μου, τα παιδιά (Ελληνόπουλα και μη) με συμπαθούσαν πάρα πολύ, και οι αξιολογήσεις μου ήταν εξαιρετικές. Δεν είμαι δηλαδή ο Δρακουμέλ που θέλει να φάει τα στρουμφάκια, απλά θα ήθελα να μπορώ να δουλέψω σαν άνθρωπος από το σπίτι μου, να μπορώ να βγω στο μπαλκόνι να κάτσουμε λίγο με τον άντρα μου, να μην πονοκεφαλιάζω, κτλ. Πού να πάει να κρυφτεί και να ηρεμήσει κανείς; Πείτε μου.