ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

H ιστορια εχει ως εξης. Μενω εγκυος στα 17 μου χρονια, χρονια πανελληνιων, να στοχευω σε μια σχολη καλη απο αποψη μοριων και συγχρονως να προετοιμαζομαι για υποτροφια στο εξωτερικο που εχει να κανει με τεχνη. Ο πατερας ηλικιας 23 χρονων αφοσιωμενος στο αντικειμενο σπουδων του και στην καριερα του που ηθελε να χτισει μου ξεκαθαριζει πως δεν επιθυμει το παιδι και σε αυτο δεν χωραει κανενας διαλογος . Μου δινει οσα χρηματα του αναλογουν για εκτρωση και φαρμακευτικα. Οι γονεις μου ηταν δυο αντιθετες αποψεις. Ο πατερας μου πιο προοδευτικος και υποστηρικτικος ηταν μαζι μου χωρις ποτε να εκφρασει την αποψη του, με βοηθησε να κατανοησω εγω τι θελω και πως θα ειναι μαζι μου. Η μητερα μου κατα της εκτρωσης , ντρεποταν για εμενα και απο τη μια ηθελε να μην κρατησω το παιδι απο την αλλη με εξευτελιζε με οποιον τροπο μπορειτε να φανταστειτε εκτος απο βια. Ηταν λαθος δεν χρησιμοποιησαμε προφυλαξεις, καθως μου ειπε πως και στην προηγουμενη σταθερη του σχεση αυτο εκανε. Μου εδειξε και εξετασεις, εγω δεν ηξερα και πολλα μονο στις γονιμες μερες βαζαμε προφυλακτικο αλλα δεν ειχε σταθεροποιηθει ο κυκλος και ηρθε η εγκυμοσυνη. Εκλαιγα για μηνες μετα την εκτρωση, τιμωρουσα τον εαυτο μου για το ποσο αφελης και επικινδυνη για τον εαυτο μου υπηρξα. Διαβαζα απιστευτες ωρες + τη δουλεια που εριχνα για την υποτροφια. Κοιμομουν τρεις - τεσσερις ωρες την ημερα και ετρωγα ελαχιστα. Απο 55 κιλα ειχα φτασει τα 45. Κλειστηκα στον εαυτο μου. Παραδοξως πετυχα και στα δυο και αρχισα να συνερχομαι μετα απο σχεδον 8 μηνες. Και ερχεται το μπαμ οι γονεις μου παιρνουν διαζυγιο, ενω φαινομενικα ειχαν ενα καλο γαμο αν και δυο διαφορετικοι κοσμοι. Το εριξα σε εμενα, πως τα χαλασα εγω εξαιτιας της ανεπιθυμητης εγκυμοσυνης, πως τους εβαλα σε μια διαμαχη ηθικης και ποιος αγαπαει περισσοτερο την κορη τους.Ολο αυτο μου εφερε ενα μαυρο μεσα μου. Επιλεγω να φυγω εξωτερικο. Δουλευω με ψυχολογο και οντως ειναι απο τις ομορφες περιοδους της ζωης μου. Δουλευω παραλληλα γιατι οι γονεις μου φαλίρισαν οικονομικα και δεν μπορουσαν να με στηριζουν περα απο 100 ευρω η και καθολου . Μεχρι που στα 20 μου κανω σχεση με εναν ανθρωπο φαινομενικα γλυκο και υπεροχο. Ανακαλυπτω πως με κερατωνει συστηματικα περιπου τρεις μηνες ενω ειχαμε 1 χρονο και λιγο παραπανω σχεση και αφου τον χωριζω αρχιζε να ερχεται στη δουλεια μου να κανει ΄σκηνικα΄, να με ενοχλει, να με εκβιαζει με διαφορους τροπους ακομα και να με παρακολουθει ωστε να ξαναειμαστε μαζι. Εμπλεξα την αστυνομια και ησυχασα απο εναν εφιαλτη. Γυρισα στην Ελλαδα εδω και ενα χρονο αφου τελειωσα τις σπουδες μου και σπουδαζω τωρα στα 23 μου αυτο που ειχα περασει και παραλληλα εργαζομαι. Δεν νιωθω ομως καλα, δεν μπορω να μιλησω με κανεναν. Εχω κλειστει στον εαυτο μου. Και λεω συνεχως πως δεν ειναι τοσο ασχημα γιατι ετσι οντως ειναι. Κανω τοσα πραγματα αλλα ειμαι μονη μου ενω ειχα τοσους φιλους που ακομα με θελουν οι περισσοτεροι. Σπουδαζω, εχω μια υπεροχη δημιουργικη δουλεια, συμμετεχω σε προγραμματα εθελοντικα παω σε σεμιναρια-συνεδρια οταν εχω χρονο, διαβαζω τοσα πολλα βιβλια σχεδον καθε ειδους που μπορειτε να σκεφτειτε, παω μονη μου σε συναυλιες, παω τρεις φορες την εβδομαδα κινηματογραφο. Κανω οτι μπορω για να ξεχαστω , για να νιωσω λιγο χρωμα μεσα μου και ομως οχι. Δεν θελω κανεναν διπλα μου, ενω καποιους φιλους μου τους λατρευω. Με εχουν φλερταρει ατομα που μου ειχαν αρεσει και απλως δεν μπορουσα να τους μιλησω. Εχω τοση αναγκη απο ανθρωπο και ομως μενω απαθης. Εχασα παλι τους τελευταιους μηνες τον υπνο μου. Επισης συνειδητοποιησα πως πινω αρκετα τους τελευταιους τρεις με τεσσερις μηνες περιπου.Την εβδομαδα πινω πλεον δυο φορες και μερικες φορες κανω μεθυσι ( περιπου στις 2 εβδομαδες). Δεν ξερω γιατι , δεν θελω να σκεφτω γιατι. Νιωθω αδυναμη. Ειμαι νεα και ειμαι αχαριστη. Και αν καποιος με γνωρισει αρκετα πιθανο να με θαυμασει για την καθημερινοτητα μου και τις ασχολιες , εγω απο μεσα μου ειμαι ετσι τοσο μικρη. Παλια τουλαχιστον εκλαιγα, τωρα ειναι λες και κλαιω μα χωρις δακρυα.