ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καποιες φορες που σκεφτομαι για την κατασταση την οποια βρισκομαι μου φαινεται σαν αναπηρια. Μια αναπηρια που οσο περναει ο καιρος μεγαλωνει αντι να βελτιωνεται. Απο τον κοσμο δεν βλεπω καμια κατανοηση αντιθετως βλεπω να με απομωνουν. Οταν σκεφτομαι πραγματα γυρω απο αυτο θλιβομαι με το ποσο μιζερη ειναι αυτη η κατασταση. Και δεν μπορω να κανω τιποτα. Με ολα εχω προβλημα. Ουτε η ψυχοθεραπεια βοηθαει. Κυριως με εκνευριζει. Δεν μπορω ουτε να βοηθησω τον εαυτο μου στο να βρω εναν ανθρωπο. Αισθανομαι παρα πολυ μονη μου. Προσπαθω να βρισκω τροπους να καθησυχαζομαι και πιανουν καποιες στιγμες. Οταν ομως σκεφτομαι πως εχουν τα πραγματα αισθανομαι απαισια κ δεν βλεπω να υπαρχει λυση. Μου ερχεται να ζητησω βοηθεια απο ανθρωπους κυριως αλλα δεν ξερω πως. Φαινεται με βλεπουν σα βαρος και δεν εχουν προθεση να ασχοληθουν με μενα. Τοσο κακοι ειναι οι ανθρωποι; καποια απλα πραγματα ζηταω, και απο πλευρας μου ποτε δεν εχω φερθει ασχημα. Δεν καταλαβαινω γιατι συμβαινουν ολα αυτα. Ειμαι κλειστη που μπορει ως εναν βαθμο να φταιει αλλα δεν ειναι οτι δειχνω οτι δεν θελω να χτισω μια σχεση. Το προβλημα κυριως μαλλον το εχουν εκεινοι και αποφευγουν. Φοβαμαι να κανω το οτιδηποτε. Και εξω που βγαινω νιωθω ασχημα. Ολα μες τη δυσλειτουργια. Και δεν ειναι ωραιο αυτο, ολη αυτη η κατασταση ειναι αβασταχτη. Δεν εχω καν καποιον να μιλησω. Θελω καποιος να με αγκαλιασει κυριολεκτικα κ μεταφορικα