ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πιεσμένη στην πραγματικότητα μου. Είμαι 26. Και έχω κουραστεί 10 χρόνια τώρα να "απολογούμαι" για τα φιλιά μου, για τις σχέσεις μου, για το κρεβάτι μου. Τα τελευταία 10 χρόνια λοιπόν...η αυτοεκτίμηση μου στα πατώματα.Έκανα επιλογές βασισμένες σε συμβουλές για τις οποίες έπρεπε εν τέλει να λογοδοτήσω, σε αυτές τις δήθεν φίλες που με συμβούλευαν εξ αρχής. Έκανα επιλογές βασισμένες καθαρά στα δικά μου θέλω, για τις οποίες, πάλι, κάπου έπρεπε να λογοδοτήσω. Καμία ελπίδα. Είχα μπει σ'ενα ξέφρενο τρενάκι, όπου η μία "λάθος" επιλογή ακολουθούσε την άλλη. Και πάλεψα πολύ να βρω τον τρόπο να κατέβω απ αυτό. Να πω στον εαυτό μου "ΞΕΚΟΛΛΑ"...Σε κάθε σχέση που ξεκινάω, νιώθω ότι το οφείλω στον άνθρωπο που είναι μαζί μου, να πω τα πάντα για το παρελθόν μου όταν με ρωτάει. Γιατί να πω ψέματα; Πάντα ήμουν ανοιχτό βιβλίο. Ακόμη κι αν πολλά απ αυτά μου έχουν γυρίσει μπούμερανγκ. Ναι έχω απατήσει(σε μια σχέση 3 χρόνων,στην οποία η πρώην του που ήξερα οτι τον ήθελε ακόμη,είχε σχεδόν καθημερινό ρόλο,και με έλεγε τρελή που ζηλεύω.το μετανιώνω κάθε μέρα.και το οτι απατησα,αλλα κυριως το οτι έμενα).Ναι έχω φάει ξύλο σε σχέση και έκατσα 1 χρόνο ακόμη στο σπίτι μαζί του(γιατί ντρεπόμουν να το πω στους γονείς μου,και δεν είχα λεφτά να βρω μόνη μου σπίτι).Ναι έχω υπάρξει το τρίτο πρόσωπο(δεν το γνώριζα).Ναι έκανα κάτι με φίλο μου και δεν ήθελα να το συνεχίσω.Ναι εχω κάνει "αρπαχτή"(-ες).Και για όλα αυτά μου έχει μπει ταμπέλα. Για όλα αυτα "έφταιξα εγω".Αλλά ΟΧΙ.Δεν θελω να κρύψω τίποτα. Αυτά έζησα. Απ όλα αυτά έμαθα. Όλα αυτά με έκαναν το άτομο που είμαι σήμερα. Πάλεψα πάρα πολύ για να φτάσω σ αυτό το σημείο. Αλλά μέρα με τη μέρα το χάνω ξανά. Μέρα με τη μέρα γίνομαι πάλι αυτο το "πλασματάκι"Με στεναχωρεί που για να γίνω αποδεκτή θα έπρεπε να έχω ζήσει μέχρι τώρα σε γυάλα.