ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μολις επιστρεψαμε με τον πατερα μου απο Αθηνα στο σπιτι. Η διαισθηση μου ελεγε οτι αυτη τη φορα κατι δεν θα παει καλα. Ισως να ειναι κ ο ενδομυχος φοβος που ενιωθα παντα για μια πιθανη υποτροπη. Καποιες φορες παραμυθιαζα τον εαυτο μου οτι το νικησαμε. Δυστυχως ομως ο χειροτερος μου εφιαλτης ζωντανεψε οταν ειδα για πρωτη φορα τον γιατρο αγχωμενο κ σαστισμενο με τα αποτελεσματα των εξετασεων. Μια τροπη που ουτε ο ιδιος φανταζοταν. Προσπαθησα να μεινω ψυχραιμη κ να μην δειξω τπτ στον πατερα μου, οπως πριν απο απο τρια χρονια οταν ο γιατρος μου ανακοινωσε οτι ο πατερας μου νοσει. Τοσες θεραπειες, τοση αναμονη, τοση στεναχωρια, τοσα ξενυχτια... Τρία χρονια δεν εχυσα ουτε δακρυ μπροστα του. Κάθε φορα ομως που κλεινομαι στο δωματιο τα δακρυα γινονται ποταμι. Κ τωρα περισσότερο απο καθε αλλη φορα θελω να κλαψω τοσο πολυ... Αλλα ξερω οτι τα δακρυα μου δεν μπορουν ν αλλαξουν τα δεδομενα. Νιωθω τοσο μικρη κ ανικανη να κανω κατι για να το σταματησω...Νιωθω οτι θα σταματησει η καρδια μου...