Και ήρθαν ξαφνικά κάτι νέα, χαριτωμένα, κομψά και σπουδαγμένα τυπάκια για να του κάνουν ένα μπρίφινγκ άσκησης σύγχρονης πολιτιστικής πολιτικής. Αν, βέβαια, ο αναπληρωτής ΠΑΙΘΠΑ το ’πιασε το μήνυμα, καθισμένος στην πρώτη σειρά της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών το βραδάκι που οι άνθρωποί της παρουσίασαν το πρόγραμμα της σεζόν.
Λεφτά, γνώση, ανοιχτό μυαλό και τόλμη. Ιδού η συνταγή της επιτυχίας του θεσμού, που μέσα σε 21 μόνο μήνες λειτουργίας κατάφερε να αιχμαλωτίσει στο ντιζαϊνάτο, αλλά τόσο φιλόξενο κι εξωστρεφές κτίριο της Συγγρού το πιο ανήσυχο κοινό της πόλης. Και, εντάξει, τα χρήματα στις μέρες μας είναι δυσεύρετα. Το ίδιο, όμως, και οι πλούσιοι που ξέρουν να τα χρησιμοποιούν προς όφελος των άλλων. Όχι ως κήνσορες και μεγαλοϊδεάτες, αλλά πατώντας γερά στο σήμερα, στις ανάγκες του και στις αξίες που αναδεικνύει. Πώς
το είπε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου; «Να ξεχάσουμε την οίηση που μας γεννούν οι Παρθενώνες και να στηρίξουμε τη σύγχρονη δημιουργία»; Κάπως έτσι. «Τριάντα εκδηλώσεις σημείωσα. Δηλαδή, θα περάσω εδώ μέσα έναν ολόκληρο μήνα;», αναρωτιόταν, φεύγοντας, γνωστή κριτικός θεάτρου.
Με τέτοια πολιτική εισιτηρίων, που ξεκινάνε από τα 4 ευρώ και ο μέσος όρος τους είναι τα 18, οι Αθηναίοι μπορούν σχετικά άνετα να της κάνουν παρέα. Ο πυκνός ιστός του προγράμματος –παραστάσεις, εκθέσεις, συναυλίες, διαλέξεις, εκπαιδευτικά προγράμματα– αναγκάζει αυτό το μικρό σημείωμα να είναι τρομερά επιλεκτικό. Να μείνει στα σίγουρα χαρτιά, ξεχνώντας πόσες νέες γνωριμίες χρωστάμε στη Στέγη (ευχαριστούμε Κάτια Αρφαρά του θεάτρου και του χορού). «Αριστούργημα» χαρακτήρισαν οι Εγγλέζοι τη νέα χορογραφία του Άκραμ Καν Desh, μια επιστροφή στην πατρίδα του, το Μπαγκλαντές.
Πριν, όμως, τον ξαναδούμε με σάρκα και οστά, θα έχουμε ζήσει το Kikeru, το «ξέσπασμα οργής» των δικών μας RootlessRoot (Λίντα Καπετανέα, Josef Frucek) στην πιο φιλόδοξη δουλειά τους (πολλοί χορευτές, ζωντανή μουσική του John Parish).
Από το θέατρο δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο «πάρτι για το τέλος της εποχής μας» στο οποίο μας προσκαλούν οι Blitz (Late Night), στο multimedia θεατρικό όνειρο για τον Χρόνο του κορυφαίου Νοτιοαφρικανού εικαστικού Ουίλιαμ Κέντριτζ (Refuse the Hour), στον πρώτο Μπρεχτ της Κατερίνας Ευαγγελάτου (Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν) και στην περιβόητη βρετανική ομάδα «Cheek by jowl» του Ντέκλαν Ντόνελαν, που τα βάζει με το Κρίμα που είναι πόρνη του ελισαβετιανού Τζον Φορντ.
Χέλμουτ Νιούτον, Μπομπ Γουίλσον. Δυο ονόματα και καθαρίσαμε με τα εικαστικά. Ο φωτογράφος που έκανε τη μόδα τέχνη μάς έρχεται λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του (2004) με μια μεγάλη αναδρομική έκθεση. Και ο σκηνοθέτης-εικαστικός, που ανεβάζει φέτος Οδύσσεια στο Εθνικό, μας αποκαλύπτει 56 video-portraits των πιο γνωστών ονομάτων της σύγχρονης τέχνης.
Τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών διάλεξε η Μόνικα για να παρουσιάσει το νέο της άλμπουμ με μια σειρά εμφανίσεων. Μακάρι το ίδιο sold out ν’ αποδειχτούν και οι συναυλίες της υιοθετημένης από τη Στέγη Καμεράτας (άλλο ένα εύγε) και τα αφιερώματα στους Τζον Κέιτζ και Γκλεν Γκουλντ. Για την άρπα του Μαλί στα χέρια του Tουμάνι Ντιαμπατέ καθόλου δεν ανησυχούμε.
σχόλια