ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάνα μήνα γνώρισα στη φίλη μου ένα παιδί, όμως από τότε έχει αλλάξει υπερβολικά η συμπεριφορά της. Την ρωτούσα αν θα βγούμε, δεχόταν, αλλά μου το ακύρωνε τελευταία στιγμή λέγοντας μου ότι θα διαβάσει για τις πανελλαδικές (γιατί έδινε δεύτερη φορά) και τέλικά μάθαινα ότι ήταν έξω επειδή την έψαχνε η μαμά της. Και γενικά μου ζητούσε να βγούμε τάχα μου γιατι της είχα λείψει, αλλά ήθελε να πάει να τον δει..της ξέφυγε όταν μου είπε ότι καμία άλλη δεν πηγαίνει να κρατήσει φανάρι..ακριβώς έτσι.. Ένιωσα προδομένη. Το καταλαβαινω ότι είναι φρέσκο, αλλά ως άνθρωπος και εγώ έγινα λίγο απότομη χωρίς να το θέλω..λάθος μου το παραδέχομαι.. Της ζήτησα συγγνώμη αν τη στεναχωρώ και απλά ζήτησα λίγο χρόνο ώστε να ξεπεράσω αυτό που με πείραξε τόσο και έτσι απομακρύνθηκα γιατί δεν ήθελα να θυμώσει μαζί μου ή να νομίζει ότι ζηλεύω. Της μίλησα ότι με ενόχλησε που μου είπε ψέματα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Το καταλαβαίνω αν θέλει να είναι συνέχεια μαζί του, απλά ας μου το έλεγε. Ήθελα να βγούμε έστω και για μισή ώρα. Απλά ήθελα να τη δω. Να της μιλήσω, να μου μιλήσει, να μην χαθουμε. Εκείνη όμως με έχει στο γράψιμο το τελευταίο καιρό, μου λέει συνέχεια ότι έχει κανονίσει. Οκευ το ξέρω έχουμε διαφορετικές παρέες και τώρα που ήρθαν πίσω για διακοπές θέλει να βγει μαζί τους, αλλά μου λείπει. Με πείραξε μάλλον κάτι που δεν έπρεπε και τώρα με αγνοεί. Μου γυρνάει τις πλάτες και στεναχωριέμαι. Φταίω το ξέρω, δεν έπρεπε να είμαι απότομη μαζί της ούτε να κλειστώ στον εαυτό μου και να απομακρυνθώ. Ζήτησα πολλές φορές συγγνώμη δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Και χρόνο της έδωσα και την επρηζα στα μηνύματα, αλλά πλέον ούτε που τα διαβάζει. Νιώθω ότι έχασα ένα σημαντικό κομμάτι από τη ζωή μου εξαιτιας της ανοησιας μου και δεν ξέρω τι να κάνω για να το διορθώσω. Την αγαπάω πραγματικά... Βοηθήστε με.