ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα, καθότι βιαστικη και κυρίως αφηρημενη, και να παραδεχτώ ότι ήταν ΛΑΘΟΣ μου, προσπερασα ένα ζευγάρι στη σειρά στις μπάρες εξόδου του μετρό ευαγγελισμος. Το επαναλαμβάνω ήταν λάθος μου και θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική. Ο "κύριος" λοιπόν θεώρησε σωστό να με αρπάξει από το μπράτσο και να με σέρνει να πάω πίσω. Εγώ του φώναζα να μη με ακουμπάει, και αυτός ενώ με είχε ακόμη κρατημενη σφιχτά είχε σκυψει από πάνω μου και με κοιταζε απειλητικα. Ντροπή σου "κύριε", ντροπή στην γυναίκα και κυρίως ντροπή σε όλους εσάς που κοιτουσατε έναν άντρα με τουλάχιστον τον διπλάσιο όγκο να τραμπουκιζει μια κοπέλα και προσπερασατε. Σήμερα σιχαθηκα λίγο περισσότερο ορισμένους ανθρώπους. Ντροπή και σε εσένα, σεκιουριτι που αν και ήσουν μπροστά όταν σου ανέφερα το περιστατικό με ρώτησες γιατί ο κύριος με άρπαξε, λες και δικαιολογειται κατά κάποιο τρόπο η πράξη του, και συνέχισες αδιάφορα να βοηθας τον κόσμο να χτυπάει τα εισιτήρια. Πόσο θα ήθελα να μπορω να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να είμαι ετοιμολογη.... Τρέμω ακόμη από το μεσημέρι. Δεν θα ξεχάσω "κύριε" το βλέμμα σου και σε λυπάμαι βαθιά. Ντρέπομαι για εσένα, για τον εαυτό μου και για όλους όσους δεν αντιδρούν. Σιχαίνομαι ακόμα νιώθω το άγγιγμα σου. Στην ηλικία θα μπορούσες να είσαι πατέρας μου. Ελπίζω να μην έχεις παιδί όμως.