ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι οτι απλά δεν παει αλλο.Οτι πρέπει κάτι να γίνει για να με προστατεψω απο τον τοξικο άνθρωπο,την μητέρα μου.Εχω δυο επιλογές λοιπον.Ή κάθομαι και την ανέχομαι,κανοντας υπομονη,καθε Χριστούγεννα Πάσχα και καλοκαίρι,που έρχομαι απο την φοιτητική μου πολη και είμαι και με τον ανθρωπο μου που ζει εδω.Ή έρχομαι ελαχιστα και βλεπω πολυ λιγότερο τον άνθρωπο μου.Το χειρότερο είναι οτι ο μονος άνθρωπος που με κρατάει αυτή τη στιγμή να μη σηκωθώ να φυγω είναι αυτός ο άνθρωπος που τοσο εχω αγαπήσει.Ουτε μανα,ουτε πατερας,ουτε κανεις.Τι άσχημο ομως αυτο.Ολο το χειμώνα να λείπεις και αντι να εισαι αγαπημένος με τον αλλον,αντι να σέβεστε ο ενας τον αλλον,αντι να περνάτε ομορφα μαζι,να ειστε ετσι.Το ιδιο σου το παιδι να μη θέλει πια να μένει σπιτι του γιατί εσυ το έχεις κάνει να στεναχωριέται σχεδόν καθημερινά.