ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λόγω του εξευτελιστικου προτύπου του πατερα μου,και μιας ηδη τοξικής σχέσης,που όμως "ευτυχώς" περιορίστηκε στην λεκτική ,μονάχα, βία ασκούμενη και απο τις 2 πλευρες,φοβάμαι πολύ τους άνδρες. Φοβάμαι τόσο για τη δική τους συμπεριφορά όσο και για τη δική μου όταν κάτι ενεργοποιήσει τα κόμπλεξ μου. Γενικά,έχω ηρεμήσει παρα πολύ τα τελευταια 2 χρόνια ωστόσο ενα βίαιο ξέσπασμα του πατερα με γυρνάει πίσω. Νιώθω οτι θέλω να βρισω,και να του ευχηθω ολόψυχα όλες τις κατάρες του κόσμου. Δεν το κάνω..ομως και μονο που το σκέφτομαι με παει πίσω. Αισθάνομαι απέχθεια μέσα μου,οχι μίσος..και για εμένα,αυτό είναι χειροτερο. Ολες οι ανασφάλειες και τα κόμπλεξ ξεπροβάλλουν. Δεν με νοιάζει να δουλεψω από την αρχή με τον εαυτό μου,με ενοχλεί που όλη η αρνητικοτητα απορρέει απο ένα άτομο που "με αγαπάει" και που μόνο αυτό δεν δείχνει. Εχετε παρόμοια έμπειρα; πορεύτηκατε ομαλά έπειτα;..