ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχω συγγενείς στις περιοχές των πυρκαγιών, παρά μόνο ένα παλιό εξοχικό που μου άφησε μια θεία, έχω να πάω χρόνια και δεν με απασχολεί η μοίρα του. Αλλά έχω επηρεαστεί ειλικρινά τόσο πολύ από αυτή την τραγωδία. Βλέπω εικόνες από τις περιοχές που επλήγησαν και δεν μπορώ να σταματήσω το κλάμα. Τόσες χαμένες ζωές. Προσπαθώ να το κρύψω από τους δικούς μου, στην δουλειά μου ήρθα με το ζόρι, νιώθω μια τόσο έντονη επιθυμία να πάω εθελόντρια για βοήθεια αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα είμαι πραγματικά χρήσιμη μιας και δεν έχω ουδεμία σχέση με ιατρικά επαγγέλματα. Μένω σε νησί και θέλω απλά να μπω σε ένα καράβι και να φύγω. Ήδη έστειλα ταχυδρομικά κάποια πράγματα από αυτά που έχω δει σε διάφορες αναρτήσεις να ζητάνε, αλλά νιώθω ότι δεν είναι τίποτα μπροστά στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων που έχασαν τις οικογένειες και τα σπίτια τους στις φλόγες. Έχω μόνιμα ένα κόμπο στο λαιμό και δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει. Γιατί γιατί γιατί. Έχει μαυρίσει η ψυχή μου.