ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι δεν ήμουν ποτέ πολύ κοινωνικός, Παρόλο που είμαι εμφανισημος, δεν είναι να πεις ότι δεν βλέπωμαι. Από το γυμνάσιο έχω δύο φίλους, οι οποίοι σπουδάζουν εκτός Αθηνών και τώρα ο ένας είναι Κωνσταντινούπολη για πρακτική και ο άλλος έχει πάει εξοχή, αλλά μην νομίζετε με την απόσταση εδώ και ενάμιση χρόνο τώρα έχουμε χαθεί, στην Αθήνα όταν είναι το πολύ για δύο καφέδες την ευδομαδα να πάμε, από την σχολή μου είχα μια μεγάλη παρέα για δύο χρόνια αλλά δεν στέριωσε όταν πήραμε το πτυχίο μας.Σήμερα νιώθω μεγάλη μοναξιά, δεν έχω τι να κάνω είμαι μόνος, δεν έχω να μιλήσω με κάποιον/α της ηλικίας μου κοντά, να βγούμε, να περνάμε καλά και να υπάρχει εμπιστοσύνη.Κουραστικά να βλέπω τα άλλα παιδιά έξω να ζούνε νεανικά, και εγώ να περπατάω και να παρατηρώ σαν περαστικός γέρος, και να βλέπω στο ινσταγκραμ οι γνωστοί μου να περνάνε καλά και να κάνουν όλο και κάτι διαφορετικό, να διασκεδάζουν κάτι που δεν κάνω εγώ.Νιώθω ότι δεν έχω ζήσει τα νιάτα μου...Και έχω πολύ όρεξη, πιο πολύ όμως να βρω καλές και αληθινές φιλίες.Και έτσι αποφάσισα να πω και εγώ εδώ τον πόνο μου.