ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χριστέ μου τον Οκτώβρη πέθανε ο πατέρας μου. Άφησε πίσω του ένα σπίτι καταχρεωμενο σε όλα. Ευδαπ, δεη, κοινόχρηστα, όλα αυτά 2.000 ευρώ το καθένα, συν απλήρωτους λογαριασμούς από ένα μαγαζί που ειχε. Μέσα καταβρωμικο και όλα σπασμένα από άκρη σε άκρη, τοίχοι, κουζίνα, στρώματα, μπάνιο σπασμένο με ποτισμένη βρομα, χρέη στην εφορία και δηλώσεις που δεν έκανε από το 2013 οπότε δεν ξέρω τι γίνεται. Άρρωστη η μάνα με άνια, κατάθλιψη, σκωλιωση. Έναν αδερφό καλό παλικάρι αλλά που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και έναν μικρό που έχει διαβάζει για πανελλήνιες. Εγώ έλειπα 3 χρόνια από αυτό το σπίτι και προσπαθούσα να φτιάξω τη ζωή μου. Ειχα τη δουλειά μου, ήμουν αξιοπρεπής, καθαρή, δεν χρωστούσα, δεν έδινα δικαιώματα, όλα καλά. Τώρα με πέταξαν σε αυτο το σπίτι με ρημαδιο τα πάντα, από υγεία έως τα χαρτιά όλων έως έπιπλα, συσκευές, μυαλά, και πρέπει μόνη μου να τους τακτοποιήσω όλους αυτούς?Ξέρω οτι στη ζωή σιγά σιγά χτίζεις και οι γονείς σε βοηθούν σε αυτό. Κι αν κάνεις ένα λάθος, το χρεώνεσαι και πάει λέγοντας.Όχι από εκεί που έχεις την ευθύνη του εαυτού σου μόνο, να σε πετάνε σε ένα περιβάλλον με 3 άτομα συν το άρρωστο σκύλο συν να έχεις μείνει άνεργη εσύ και από εκεί που δεν είχες χρέη και δεν ξόδεψες τίποτα εσύ, να σου πετάει η ζωή ένα βουνό. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Και δεν γίνεται νομίζω. Με κατάντησαν να πάω ζήσω άστεγη και ποτέ να μη φτιάξω τη ζωή μου. Δεν είναι ψέματα. Και όμως, αυτό μου συνέβη. Πηγαίνω σε υπηρεσίες και με στέλνουν ο ένας στον άλλον, γυρίζω σαν τη τρελή από εδώ και από με τα λεωφορεία και άκρη δεν βρίσκω. Έρχονται οι καταγγελίες για χρέη η μια μετά τη άλλη. Πλέον δεν ανοίγω τους φακέλους των λογαριασμούς. Τα παρατάω δεν γίνεται.