ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με τον πατέρα μου νιώθω άγχος, και ότι θα με κρίνει. Ο πατέρας μου ήταν πάντα αυταρχικός και ήθελε να γίνεται το δικό του, συνεχώς θα με μείωνε και θα με υποτιμούσε. Και τώρα μετά από χρόνια που έχω φύγει από το σπίτι κ σιγά σιγά γίνομαι ανεξάρτητος είναι περήφανος. Τώρα είναι αργά πατέρα. Δεν κλείνουν έτσι οι πληγές. Ακόμη αυταρχικός είσαι. Αλλά εγώ άλλαξα τώρα. Παρόλα αυτά πως εξηγείται όλο αυτό το σφίξιμο στο στομάχι; Σκέφτομαι ότι θα με κρίνει κ ότι θα με υποτιμήσει. Το κάνει βέβαια ακόμη κάποιες φορές αλλά δε δίνω σημασία. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Να μην κρίνετε τα παιδιά σας, να τα αγαπάτε. Να τα ακούτε, να τους λέτε ότι είστε περήφανοι για αυτά , να τα βοηθήσετε να χτίσουν την αυτοεκτίμηση τους.