ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απορώ με τον εαυτό μου το πόση υπομονή έχω. Το ποσό αφήνω τους άλλους να με κάνουν ότι θέλουν, να κάνω τα θελήματα τους μονοχα αλλά να μη τους νοιάζει τι περνάω εγώ μέσα μου. Ναι ξέρω, είναι οικογένεια σου θα μου πεις, έχουν κάνει τοσα για εσένα, τόσα λεφτά ξόδεψαν για της σπουδές σου, τόσα τόσα τόσα. Μετά όμως αν δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις τι τους λες ; Πώς φεύγεις από μια τόσο τραγική κατάσταση; Πώς μπορείς να τα αφήσεις όλα πίσω σου; Γιαυτο και κάθομαι και δε λέω κουβέντα, ξέρετε πόσο με πνίγει που κάθε μέρα είμαι στην δουλειά απ τι μια το μεσημέρι μέχρι να κλείσει το μαγαζί; Ξέρετε πόσο πολύ θέλω να φύγω ; Ασχολούμαι με τον εαυτό μου, μετά την δουλειά πάω γυμναστήριο, αλλά αυτές πάλι τις 3 μέρες κάθομαι στο μπαλκόνι και μπεκρουλιαζω, ούτε γυμναστήρια ούτε τίποτα. Θέλω να τους πω να φύγω, δεν αντέχω άλλο εδώ πέρα, τρώω τα νιάτα μου, τρώω τι ζωή μου σε ένα μέρος που δεν θέλω καν να είμαι, να βλέπω κάθε μέρα τη μάνα μου και τον πατέρα μου , να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι κάθε μέρα και να συζητάμε μόνο τα ίδια πράγματα, κανένα ενδιαφέρον, καμιά συζήτηση που θα μπορούσα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, καμιά φίλη κανέναν φιλος, μόνο ένας σύντροφος κι αυτός είναι μακρυά μου. Λυπάμαι πολύ τον εαυτό μου, και κουράστηκα. Πείτε μου πως θα τους πω να φύγω, για να ηρεμήσω μέσα μου.