ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η σταση της παρεας μου με εχει μπερδεψει. Η παρεα αποτελειται απο τρια ατομα, εμενα και αλλες δυο κοπελες. Οι κοπελες ειναι αυτο που λεμε κολλητες, εγω ειμαι κατι σαν γκεστ σταρ στην ολη υποθεση. Λοιπον, συνεχως ακουω παραπονα γιατι δεν βγαινω συχνα μαζι τους. Οντως δεν βγαινω συχνα γιατι ειμαι ανεργη και τα βγαζω πολυ δυσκολα περα. Επισης εχω και αλλες παρεες οποτε προσπαθω να βρω μια ισορροπια. Παρολα αυτα ενω το να σου παραπονιεται ο αλλος οτι δεν σε βλεπει τοσο συχνα ειναι ενα δειγμα οτι σε νοιαζεται και σε θελει στη ζωη του , εγω αυτο δεν το βλεπω στην πραξη . Π.χ τις προαλλες τους μιλουσα για μια κριση πανικου που ειχα παθει. Εε λοιπον παιδια εκαναν πως με ακουγαν. Με το ενα ματι με κοιτουσαν και με το αλλο κοιτουσαν τα κινητα τους. Επισης, μου κανουν παραπονα που στις αλλες παρεες με βλεπουν πιο χαρουμενη ενω σε αυτες ειμαι πιο σοβαρη. Ρε παιδια ομως η αληθεια ειναι οτι μου κανουν συνεχως παρατηρησεις στο πως μιλαω, στο πως γελαω, στο πως κινουμαι στον χωρο. Πως ειναι δυνατον να ειμαι ο εαυτος μου μετα απο τοσες παρατηρησεις? Κατι τελευταιο, οταν εχω μια διαφωνια με τη μια ΠΑΝΤΑ η αλλη παιρνει το μερος της και ποτε το δικο μου. Επισης παντα καθομαι εγω μονη μου και αυτες απεναντι μου πχ σε μια καφετερια. Δεν ξερω... τι παιζει? Απο τη μια οταν καποιος παραπονιεται οτι δεν σε βλεπει συχνα ειναι ενα δειγμα οτι σε νοιαζεται και σε θελει στη ζωη του, απο την αλλη η ολη συμπεριφορα τους δεν μου δειχνει οτι με πολυνοιαζονται.