ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Είμαι στην εφηβεία και τα τελευταία 4 χρόνια έχω μια κολλητή με την οποία μοιράζομαι τα πάντα, νιώθω ο εαυτός μου , περνάω χαρές και λύπες μαζί της, την εμπιστεύομαι και την αγαπώ πολύ. Με την κολλητή μου πηγαίνουμε σε διαφορετικά σχολεία, αλλά έχω και μια ενδοσχολική κοριτσοπαρέα που αποτελείται από 6 κορίτσια και είναι και αυτή που με γεμίζει. Μέσα στο καλοκαίρι χάθηκα κάπως με την κολλητή μου. Έλειπα διακοπές 1 μήνα και με το που γύρισα έφυγε εκείνη. Έχει γυρίσει εδώ και δύο βδομάδες αλλά ενώ μιλάμε καθημερινά με μηνύματα δεν φαινεται να θέλει να βγούμε. Της το λέω συνέχεια, την εχω παρει πολλά τηλέφωνα και πάντα απαντά "δεν ξέρω"... παλιότερα ήθελε σαν τρελή να βγαίνουμε και τα κανονίζαμε μαζί. Προχθές μου εξομολογήθηκε ότι νιώθει σαν μια μικρή κατάθλιψη και ότι έχει κλειστεί στο σπίτι και στον εαυτό της, ότι νιώθει κενή και πως δεν αισθάνεται την ανάγκη να βγει. Τρομοκρατήθηκα και της είπα ότι το πρόβλημά της είναι και δικό μου, και ότι σήμερα θα την πάρω με το ζόρι να βγούμε ή να μείνουμε σπίτι και να μιλήσουμε, να ετοιμαστούμε παρέα, να μου πει τα παράπονά της και να τα βγάλει από μέσα της. Της πρότεινα τόσα πράγματα που ξέρω ότι της αρέσουν γιατί συν τοις άλλοις μου έχει λείψει πολύ η παρέα της και ο χαβαλές που κάναμε πριν τις διακοπές.. όλο τον Ιούνιο ήμασταν μαζί και τρέχαμε σε βιβλιοθήκες ψώνια μαγαζιά βόλτες.. σήμερα πάλι δεν μου μίλησε ενώ εγώ της τηλεφώνησα για να βρεθούμε, και κάτι μου λέει ότι πάλι δε θα μπορεί. Τι να κάνω; βαρεθηκε να βγαίνει μαζί μου ή απλά θέλει να μείνει σπίτι; της έχω πει τόσες φορές ότι θέλω να βρεθούμε που μάλλον γινομαι καταπιεστική αλλά από την άλλη, και να έχει κάτι ψυχολογικό θέλω να τη βοηθήσω. Και δεν μπορώ να το κάνω με δυο ξερές λέξεις μέσα από μηνύματα! Επειδή ξεκινούν τα σχολεία την επόμενη βδομάδα, ελπίζω να βρεθούμε γιατί μέσα στην καθημερινότητα χανόμαστε λίγο με τις διαφορετικές ρουτίνες.. δεν θέλω να τη χάσω.