ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενα είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή για κάποιους: Μπορεί να βρεθούν μόνοι ή να αφήσουν τη ζωή τους να κυλήσει μες στη μοναξιά.Κι είναι εύκολο να ξεμείνεις έτσι, μόνη ή μόνος, μέσα σε κάποια γωνιά αυτού του κόσμου.Θα ήθελα αν το επιθυμείτε να μου πείτε κι εσείς γνώμες γι' αυτό το θέμα.Δηλαδή είναι έτσι η καθημερινότητα που εδώ άνθρωποι εξωστρεφείς που δεν έχουν δυσκολία στη σύναψη σχέσεων και πάλι σου λένε ότι δεν τους φτάνει ο χρόνος ή κλείνονται στο μικρόκοσμό τους ή έχουν καιρό να δουν τους φίλους τους, κτλ...Σκεφτείτε τώρα αν είσαι κι εσωστρεφής. Ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Περνάνε τα χρόνια και μένεις εκεί μέσα στη μοναξιά. Ειδικά αν η καθημερινότητα είναι δουλειά και μετά επιστροφή στο σπίτι. Ή δουλειά και μετά στο πάρκο ή στο σινεμά ή στο θέατρο, μια μοναχική έξοδος και τέρμα, είναι δύσκολα τα πράγματα.Και κάτι τελευταίο σχετικά με τα χόμπι που λένε κάποιοι. Δηλαδή να γνωρίσουμε κόσμο μέσω δραστηριοτήτων.Λοιπόν όποτε πηγαίνω σε ένα συγκεκριμένο μέρος, συναντάω έναν τύπο που ας πούμε έχουμε ψιλογνωριστεί. Αυτός ο τύπος είναι τελείως μόνος και σε μεγάλη ηλικία σχετικά και μένει και με τους γονείς του. Και κάνει διάφορες δραστηριότητες εδώ στην Αθήνα, παίρνει σβάρνα τα πνευματικά και δημοτικά κέντρα διαφόρων περιοχών κι ακούει διαλέξεις, συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, συμμετέχει σε αθλοπαιδιές, χορούς, κτλ...Μιλάμε τα πάντα. Πηγαίνει σε διάφορους χώρους όπου κάνουν ζούμπα, πιλάτες, παραδοσιακούς χορούς, μοντέρνους χορούς, αναβάσεις, τρέξιμο, περπάτημα, λέσχες αναγνώσεων, μπάσκετ, μέχρι και σε τμήμα μάθησης χούλα-χουπ!Και σε διάφορα άλλα, διάφορες δωρεάν δραστηριότητες, ξυλογλυπτική, χειροτεχνία, χαρτοτεχνία, τέλος πάντων ό,τι κουλό μπορείτε να φανταστείτε σε αυτή την πόλη. Ακόμα και σε σεμινάρια ψυχολογίας και θετικής ενέργειας. Και μαθήματα υπολογιστών. Κάθε μέρα πηγαίνει κάπου, φουλ πρόγραμμα, είναι και άνεργος, τον ζουν οι γονείς του, έχει χρόνο και πάει όπου να 'ναι.Το αποτέλεσμα; Παραμένει μόνος. Γιατί η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει αγαπητοί αναγνώστες. Κανείς δεν πλησιάζει κανέναν.Μια μέρα ύστερα από πολύ καιρό τον ρώτησα: Γιατί πας σε όλα αυτά αφού παραμένεις μόνος, βλέπεις ότι δεν έχει αποτέλεσμα.Και επειδή ήταν σε μια κρίση αποκαλυπτικότητας, μού απάντησε εντελώς ειλικρινά: Ε, δεν πειράζει, εγώ θέλω να φαντάζομαι ότι υπάρχει αποτέλεσμα. Όσο διαρκεί η κάθε δραστηριότητα, έτσι όπως είμαστε σε γκρουπ εγώ νιώθω ότι όσοι είναι δίπλα μου είναι φίλοι μου. Κι αν υπάρχει και κάποια κοπέλα που μου αρέσει στην ομάδα, φαντάζομαι ότι είναι κοπέλα μου κι ότι έχουμε έρθει στη δραστηριότητα μαζί.Δηλαδή ψευδαίσθηση, του απάντησα.Ναι, ψευδαίσθηση, μια χαρά είναι κι αυτή, μου είπε.Το θέμα είναι ότι αυτός είναι και μεγαλύτερός μου, τριάντα οχτώ χρονών κι όμως του αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση.Εγώ αν και είμαι τριάντα τεσσάρων, έχω απορρίψει εδώ και χρόνια τη ζωή με ψευδαισθήσεις, είμαι ρεαλιστής. Ξέρω ότι κάποια πράγματα (π.χ. κάποια σύντροφο) δεν θα τα αποκτήσω ποτέ σε αυτή τη ζωή. Με πληγώνει πολύ αλλά πορεύομαι έτσι. Μαθαίνω τι δεν μπορώ να έχω μέσα από τις απορρίψεις.Γιατί αν κάποια ή κάποιος είναι γραφτό του να βρει φίλους ή σύντροφο, θα τα βρει. Και στη γωνιά του δρόμου. Ή σε κάποιο μπαρ, κάποια ή κάποιος θα πλησιάσει, θα κοιταχτούν, αυτό ήταν , τελείωσε, θα είναι μαζί πλέον.Δεν χρειάζονται ούτε αθλοπαιδιές ούτε δραστηριότητες για να γνωρίσεις κόσμο. Μια χαρά τρόπος είναι κι αυτός, αλλά χρειάζεται να πληροίς κάποιες προϋποθέσεις για να γίνει κάτι, να πλησιαστείς με κάποιον. Π.χ. ομορφιά, στυλ, αλλιώς δεν...Ζεις με την ψευδαίσθηση, όπως ο Χ., ο τύπος που σας περιέγραψα πιο πάνω. Δεν κατηγορώ κανέναν. Ξέρω ότι τα σημαντικότερα λάθη τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Αλλά παίζει ρόλο κι ο παράγοντας τύχη. Γιατί αν είσαι loser, ως loser θα πορευτείς. Καταλαβαίνετε.Αν θέλετε πείτε την άποψή σας. Κόσμια σας παρακαλώ. Καλή Πέμπτη.