ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν στο Λύκειο, ήμουν ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου, τον οποίο τον έβλεπα μόνο στις ώρες των Γερμανικών στο σχολείο. Θυμάμαι πάντα επιδιώκαμε να καθόμαστε κοντά ο ένας στον άλλο. Κάποιες φορές όταν τελειώναμε το μάθημα νωρίτερα, η κυρία των Γερμανικών, μας άφηνε να κάνουμε ότι θέλουμε. Εκείνος ή που θα γύρναγε πίσω του που καθόμουν εγώ να πιάσουμε κουβέντα ή που θα καθόμασταν δίπλα δίπλα στο laptop να βλέπουμε βίντεο. Θυμάμαι όταν το πόδι του ενός ακουμπαγε στον άλλο, κανείς δεν έκανε πίσω. Θυμάμαι να κοιταζόμαστε τόσο γλυκά από κοντα και μακριά. Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να του μιλήσω για αυτά που ένιωθα την τελευταία φορά που τον είδα, στο πάρτυ της αποφοίτησης. Δεν το έκανα ποτέ. Θυμάμαι που του είχα στείλει ένα email από έναν λογαριασμό νέο που είχα φτιάξει και τον έσβησα. Ήθελα να δω τι κάνει. Ακόμα και σήμερα που είμαστε 25, τον σκέφτομαι. Δεν τον βρίσκω στο facebook, ούτε το κινητό του έχω. Πόσο πολύ θα ήθελα να τον δω. Δεν ξέρω γιατί τον θυμήθηκα πάλι με τόση νοσταλγία σήμερα. Μου λείπει. Μου λείπουν αυτές οι στιγμές μας.