ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα την εξομολόγηση με τίτλο ''απορία'', λινκ εδώ: https://www.lifo.gr/confessions/view/360234όπου ένας σαραντατριάχρονος κύριος μάς λέει να βγούμε έξω να γνωρίσουμε γυναίκες, να αφήσουμε τα σόσιαλ μίντια και να ξεχυθούμε στις καφετέριες και στα μαγαζιά γιατί αυτός όπως λέει γνωρίζει γυναίκες κάθε μέρα. Και μάς λέει ότι δε χρειάζεται να είσαι πλούσιος ή όμορφος, αρκεί να βγεις εκεί έξω κι αμέσως θα γνωρίσεις γυναίκες.Ένα έχω να πω: Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν με κανέναν, ένα βαθύ σκοτάδι επικρατεί εκεί έξω, έρεβος, βαθύ σκότος και απύθμενη μοναξιά για όσους ανθρώπους είναι ολομόναχοι.Δεν το βάζω σε φύλα, και για άντρες και για γυναίκες μιλάω.Στις καφετέριες και στα μαγαζιά είναι γυναίκες με φίλες κι αν κάνει το λάθος να πάει να τους μιλήσει κάποιος, γίνεται περίγελος της παρέας τους.Ή είναι γυναίκες με άντρες (τον δεσμό τους, κτλ...). Έξω στο δρόμο κανείς δεν επικοινωνεί με κανέναν , αν δεν είσαι ήδη παρέα κάποιου, κανένας δε σου δίνει σημασία.Όσο για την ομορφιά που ο κύριος μάς λέει ότι δεν έχει σημασία, δεν παίζει ρόλο για τις γνωριμίες, κάνει λάθος. Είναι ο νούμερο ένα παράγοντας, γι' αυτό κάποιοι άνθρωποι θα πεθάνουμε βαθιά ολομόναχοι.Δεν λέω ότι είναι κακό , φυσικά πρέπει να αρέσει η εξωτερική εμφάνιση κάποιου ή κάποιας για γνωριμία με το άλλο φύλο και για να προχωρήσει όλο αυτό, απλά λέω την αλήθεια: Ότι κάποιοι και κάποιες θα πεθάνουμε ολομόναχοι και ολομόναχες.Θέλω να ευχηθώ κουράγιο σε όσους ανθρώπους είναι πραγματικά μόνοι σε αυτή τη ζωή, γυναίκες και άντρες και όσοι άνθρωποι είναι έτσι, πραγματικά μόνοι, θα καταλάβουν αυτό που πρόκειται να πω: Μακριά από σκέψεις αυτοχειρίας. Είναι κάτι που το λέω με πλήρη επίγνωση κι επειδή έχω γνωρίσει πραγματικά ολομόναχο άνθρωπο παλιότερα ο οποίος είχε την οικονομική δυνατότητα να φύγει στο εξωτερικό και πριν φύγει είχαμε συζητήσει ότι παίζει πολύ κι αυτή η σκέψη.Δηλαδή η απελπισία της μοναξιάς να σε ρίχνει σε σκέψεις αυτοχειρίας.Δεν πρέπει να είναι ταμπού, πρέπει κάποιες φορές να εκθέτουμε τους φόβους μας, να συζητάμε ανοιχτά για κάποια πράγματα, όχι να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί ώστε να μπορούμε όσο γίνεται να σώζουμε ανθρώπους από άσχημες πράξεις.Όσοι λοιπόν δεν έχετε ζήσει ποτέ ολομόναχοι , ούτε μια ώρα, ίσως να νομίζετε ότι λέω βλακείες κι ότι δεν ισχύει.Κι όμως να το ξέρετε. Όταν κάποιος ζει π.χ. έξι χρόνια ολομόναχος, όπως εγώ, χωρίς ούτε ένα χέρι να πιάσει, να συντροφέψει το δικό του για μια απλή βόλτα, τότε ναι, περνάνε και τέτοιες σκέψεις από το μυαλό του σαν κι αυτές που ανέφερα πιο πάνω. Ή αποτυχημένες απόπειρες. Μπορεί να υπάρχουν κι άνθρωποι που να ζουν ολομόναχοι περισσότερα χρόνια κι από μένα, δεν το ξέρω, η ζωή είναι όλο εκπλήξεις.Προσπαθήστε λοιπόν εσείς να διοχετεύετε όλη αυτή την απελπισία και τον ψυχικό πόνο της μοναξιάς σε ένα χόμπι.Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά πείτε π.χ. σήμερα θα πλέξω ή θα ζωγραφίσω ή θα κάνω γλυπτά ή θα κάνω βίντεο ή θα γράψω ή θα διαβάσω ή θα παίξω μουσική. Ή θα γράψω ένα τραγούδι. Ή θα πάω θέτρο. Ή σινεμά. Ή συναυλία. Ή τρέξιμο. Ή αθλητισμός. Οτιδήποτε.Αυτός είναι ο τρόπος διαφυγής από την μαύρη ζωή των ολομόναχων ανθρώπων ώστε να μη σκοτεινιάσει περισσότερο η σκέψη τους και οδηγηθούν σε μονοπάτια απονενοημένων διαβημάτων.Είναι πανδύσκολο, θέλει ψυχικό σθένος αλλά αξίζει να το προσπαθήσετε. Κλείνω με κάτι απίστευτα συγκινητικό (για όσους έχουν ψυχή): Σε μια συνέντευξη της λατρεμένης συγγραφέως Μαργαρίτας Καραπάνου είχα διαβάσει που έλεγε ότι θα είχε γράψει περισσότερα βιβλία αν η κατάθλιψη την άφηνε. Γιατί υπήρχαν κάποιες φορές, έλεγε, που ήταν τόσο μόνη που δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Κι ενώ είχε πάθος για γράψιμο δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Γι' αυτό έγραψε τόσο λίγα βιβλία.Λίγα μα σπουδαία, θα συμπληρώσω εγώ.Κουράγιο σε όσους νιώθουν έτσι.Μην ακούτε τους βολεμένους οι οποίοι χωρίς να έχουν ιδέα από πραγματική μοναξιά μάς κάνουν μαθήματα γνωριμιών μέσα από τα κουτάκια της εξαιρετικά τακτοποιημένης και βολικής ζωής τους.Μια διαδικτυακή αγκαλιά σε όσους νιώθουν έτσι .