ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήθελα να πω ύστερα από προσωπική εμπειρία ( μάλλον απογοητευση) καθως και από την ανάγνωση πολλών εξομολογούμενων στην σελίδα... το εξής: ρε παιδιά είμαι 20 ετών κοπέλα... Και βλέποντας γύρω μου τους συμφοιτητές μου και τις συμφοιτητριες.. τους φίλους τις φίλες .. ακόμα και αυτά που άκου από τρίτους είναι απελπιστικο. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ? γιατί να φοβάσαι να ερωτευτείς; Γιατί να μην ρισκάρεις; Γιατί να μην ζεις την ζωή σου; Δεν ξέρω πραγματικά αν φταίει το γεγονός ότι πολλοί ψάχνουν περιστασιακές και ελευθερες περιπτύξεις ή το γεγονός ότι πολλοι/ ες φοβούνται μην πληγωθούν. Αλλά ρε φίλε. Και εγώ πληγώθηκα. Και κλαίω κάθε βράδυ και κάθε πρωί . Κάθε ώρα που δεν έχω κάποιον μαζί μου. Και νιώθω μόνη και απογοητευμένη. Αλλά όχι . ΟΧΙ. Δεν θα πάψω να πιστεύω στα ανθρώπινα αισθηματα ρε γαμωτο. Στο να αγγίζεις τον άλλον και να νιώθεις ηλεκτρισμενος.. ερωτευμένος.. χαμένος .. Μόνο απογοητευσεις έχω βιώσει. Και αυτό γιατί ; Διότι έχω συναισθηματικο IQ και δεν συμβιβάζομαι εύκολα. Γιατί να συμβιβαστώ ; Γιατί να γίνω ένα ακόμα πρόβατο στο βωμό της καλοπέρασης; Αλήθεια τώρα.. σκεφτείτε λίγο. Είναι ωραία να περνάς καλά. Αλλά το ενδεχόμενο του να βιώνεις το αίσθημα της συναισθηματικής ολοκλήρωσης είναι υπέροχο. Επίσης υπέροχο είναι να δίνεις αγάπη είτε πρόκειται για αδελφική για μητρική για φιλική για ερωτική. Όλα στην ζωή είναι. Και θα φάμε άκυρο και θα κλάψουμε και θα πονέσουμε. αλήθεια αν δεν μας συμβούν όλα αυτά τι θα σκεφτούμε στον πικρό απολογισμό ; Ότι ήμασταν αλώβητοι; Σε τι διαφέρουμε τότε από ένα παγακι;