ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 18 χρόνια έχασα τον πατέρα μου. Δεν τον πένθησα όπως έπρεπε. Την ημέρα της κηδείας του η συγκίνηση μου ήταν πιο μεγάλη από τη λύπη μου. Δεν είχαμε το ψυχικό δέσιμο που θα έπρεπε να έχει ένας πατέρας με το γιο του. Ήταν άνθρωπος δυναμικός, μάγκας , άξιος , δουλευτής, άντρας με τα όλα του. Και δεν τον έφτανα σε τίποτα. Δεν μου άρεσε το ότι έπινε, το ότι νευρίαζε, το ότι (μάλλον) είχε γκόμενες το ότι ήθελε να γίνεται το δικό του ακόμα και σε θέματα που δεν τον αφορούσαν ακόμη και στο πως θα παρκάρει πχ κάποιος. Δεν τα βρίσκαμε σε τίποτα δυστυχώς. Χθες το βραδυ τον ειδα στον υπνο μου. Ότι δεν ειχε πεθάνει και ζούσε. Και δε μου άρεσε το ότι ζούσε. Ότι δε θα προχωρούσα τη ζωή μου ότι θα ξαναέπαιρνε τα ηνία στη ζωή μας και άλλες τέτοιες παπαριές. Ξύπνησα μέσα στις τύψεις.