ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στεναχωρεμένη κάπως και απογοητευμένη θα έλεγα με κάτι που μου συνέβη και καλύτερα να μην ξεκινούσε καν. Είχε καιρό να με φλερτάρει κάποιος άντρας, μιας και δεν είμαι πολύ κοινωνική και υστερώ σε φιλίες και γνωριμίες. Από την πρώτη στιγμή που με είδε , ένιωσα να του αρέσω, με κοιτούσε θερμά στα μάτια για καλημέρα. Ήταν υπάλληλος σε κάποιο μαγαζί και γω τακτική πελάτισσα σε αυτό. Δεν μπορούσε φυσικά να κάνει κάτι πιο δυνατό εκεί, αλλά με τα μάτια του με έψαχνε αν δεν με έβλεπε. Επειδή ψωνίζω συχνά με ένα κοντινό μου άτομο, το πρόσεξε και αυτό, οπότε δεν είναι της φαντασίας μου. Με έβλεπε και φαινόταν να χαίρεται όταν με αντίκριζε, δεν ήταν απλώς μια απλή τυπική ευγένεια. Είχε βλέμμα θερμό, μια αμηχανία, σαν να τα έχανε όταν με κοιτούσε. Μετά άρχισα να μην τον βλέπω και έμαθα πως πολλά άτομα δεν εργάζονται πλέον εκεί. Έφυγε και αυτός μάλλον υποθέτω. Ένιωθα όμορφα όταν τον έβλεπα και τώρα που δεν τον βλέπω καιρό, νιώθω μία λύπη ότι μάλλον δεν θα τον ξαναδώ. Είχε μία όμορφη ζεστασιά στο βλέμμα του και πιστεύω πως είναι ένας αξιόλογος άντρας που μάλλον δεν θα γνωρίσω ποτέ. Μου κάνει εντύπωση για αυτό το συναίσθημα της λύπης που νιώθω, ενώ δεν τον γνωρίζω ουσιαστικά. Απορώ γιατί έρχονται έτσι κάποιοι άνθρωποι ξαφνικά στη ζωή μας και μετά χάνονται. Σαν να πήγε η ζωή να μου φέρει κάποιον καινούργιο άνθρωπο και τον πήρε πίσω. Ας είναι καλά όπου και αν είναι. Σας έχει συμβεί κάτι ανάλογο;