ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χμμμ...Διαχειριση Απωλειας.Μεγα θεμα.Και δυστυχως δεν διδασκεται πουθενα.Απτεται του αλλου μεγαλου κομματιου μεσα μας , του αρχαιου ενστικτου που ονομαζεται Φοβος.Και ο οποιος , αρρηκτα συνδεδεμενος με την ψυχικη μας υποσταση μας , εχει φτασει στο σημειο να μας προσδιδει ...Ταυτοτητα...Ενα πραγμα..."φοβαμαι , αρα υπαρχω."Δεν τασσομαι υπερ της...ιασης του Χρονου.Η Ληθη δεν ειναι ιαση κατ εμε.Ουτε βεβαια μπορω να αναλυσω την ακραια , συνεχομενη , καθημερινη , επιθεση εναντι του Φοβου , μιας ισχυρης Συνειδητοτητας.Εναν αεναο πολεμο εναντια στην εσωτερικη μας Εντροπια , στην Εκμηδενιση , στην Αυτουπονομευση...Μπορω ομως να ευχηθω να βρεις τον μοναδικα προσωπικο σου τροπο διαχειρισης της οποιας απωλειας, με δοκιμη , πειραματισμο , ορεξη , ρισκο , κοντρα στις νορμες που κυριαρχουν !!!

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.Όπως πολύ σωστά έγραψε και ο/η SteMar.Ειδικά αν ήταν και μακροχρόνια η σχέση,εκεί σίγουρα είναι πιο δύσκολο μέχρι να το ξεπεράσεις,να συνηθίσεις την απουσία του άλλου και μέχρι να βρεις ξανά τον καλύτερο εαυτό σου.Προσωπικά,η καλύτερη ψυχοθεραπεία ήταν η δουλειά μου,όπως επίσης οι φίλοι μου και διάφορα χόμπι ώστε να κρατώ το μυαλό μου συνεχώς απασχολημένο.

Εξαρτάται, νομίζω ότι η απουσία που δεν μπορεί να συνηθιστεί είναι του θανάτου του άλλου. Αλλιώς, κάποια στιγμή ξυπνάς και βλέπεις ότι έχεις μείνει πίσω ενώ ο άνθρωπος που αγάπησες εξελίσσεται σε κάτι πλέον άγνωστο σε σένα. Συνεχίζεις ν' αγαπάς κάποιον που πλέον σου γίνεται άγνωστος ή την ιδέα του; :)

Ο χρόνος γλυκιά μου...ο χρόνος! Απαλύνει τα τραύματα και αφήνει μόνο μια γλυκιά νοσταλγία!

Δύσκολα τα πράγματα. Ίσως μετά απο χρόνια ξεθωριάσει λίγο.