ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 40, και σας εξομολογουμαι πως περναω μια βάρβαρη mid-life crisis. Έχω σπίτι, δουλειά, άντρα. Σπούδασα αυτό που ήθελαν οι γονείς, βρήκα δουλειά εκεί που ήθελαν εκείνοι, παντρεύτηκα το πρότυπο άντρα που είναι αποδεκτό. Στην διάρκεια όλων αυτών των χρονων, πίστευα λίγο ως πολύ, ότι ήταν δικα μου κατορθώματα και χαιρομουν. Εκρυβα κάτω από το χαλί ότι ήταν εντολές άνωθεν. Τώρα τα μαλλιά ασπρίζουν, παιδί (η τελευταία ανομολογητη επιθυμία των γονιών) δεν θέλω να κάνω, ο σύζυγος απαθής, ο εαυτός μου ως άγριο ζωάκι σε κλουβί, ανάπηρο και ανημπορο να κάνει την (προς τα πού;) αλλαγή.