ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσοι κάνετε τα χαρτιά σας κάθε χρόνο για αναπληρωτές θα ξέρετε ότι πρόκειται να ψηφιστεί ένας νόμος που θα καθορίζει πως θα γίνονται οι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση. Δεν θα κάτσω να αναλύσω εάν είναι δίκαια ή όχι τα κριτήρια γιατί δεν είναι το κατάλληλο μέρος για μια τέτοια συζήτηση. Θα σας μιλήσω για μένα. Θα σας ανοίξω την καρδιά μου. Ακολουθεί πολύ μεγάλο κείμενο.Εγώ πέρασα στη σχολή μου (παιδαγωγικό) το 2012. Ήταν κάτι που πάντα μου άρεσε. Ήξερα ότι όταν θα τελειώσω θα είναι δύσκολα τα πράγματα, βέβαια όχι τόσο όσο τα βρήκα. Τέλος πάντων, τέλειωσα στην ώρα μου με έναν πολύ καλό βαθμό. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Όταν τελείωσα τη σχολή εννοείται πως έστειλα βιογραφικά όπου ξέρω ότι μπορω να δουλέψω στην πόλη που ζω (επαρχία). Σε κέντρα μελέτης, σε ιδιωτικά, σε κδαπ, σε παιδότοπους. Και εννοείται ότι κάθε χρόνο στέλνω. Ίσως εάν ζούσα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αλλά προς το παρόν τίποτα. Σε δημόσιο σχολείο δεν μπορώ να δουλέψω γιατί προηγούνται αυτοί που έχουν προϋπηρεσία και οι πιο παλιοί απόφοιτοι. Σε κοινωφελή προγράμματα , σε προγράμματα του οαέδ έχω κάνει τα χαρτιά μου, αλλά δυστυχώς τίποτα. Στεναχωριέμαι, είναι σαν να μην έχω πτυχίο. Πολλοί θα πουν "μα γιατί δεν πήγες να κάνεις ένα μεταπτυχιακό ή σεμινάριο στην ειδική αγωγή?". Καθαρά επειδή δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα και θα αισθάνομουν ότι "εκμεταλλευομαι" αυτά τα τόσο ιδιαίτερα παιδιά. Και πάμε στο νόμο που θα ψηφιστεί σήμερα. Θα προηγηθούν τα άτομα που έχουν πολύ μεγάλη προϋπηρεσία ή πολλά ακαδημαϊκά κριτήρια ή και τα δύο μαζί. Παιδιά σαν εμένα δεν θα έχουν την ευκαιρία να διδάξουν σε ένα δημόσιο σχολείο μάλλον ποτέ. Όμως παιδιά δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Δεν θα στεναχωρηθώ γιατί δεν ήταν στο χέρι μου να γεννηθώ το 1994 και όχι το 1986 για να με παίρνουν κάθε χρόνο και να μαζεύω προϋπηρεσία, ούτε που δουλεύω για να έχω να φάω και δεν δίνω τα λίγα μου έσοδα σε έναν ατέλειωτο αγώνα για να μαζεύω πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά. Αυτό που με στεναχωρεί είναι που δεν μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτό που σπούδασα ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Ναι, αυτο με πονάει. Και ετσι τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι οτι ισως πρέπει να σπουδάσω και κάτι άλλο. Σκέφτομαι να κάνω μια νέα αρχή. Το ξέρω,πια, ότι το όνειρο μου να δουλευω ως δασκάλα μάλλον θα μείνει όνειρο, και πρέπει να κοιτάξω τι θα κάνω χωρίς να υπολογίζω αυτό το πτυχίο. Γιατί κάπως πρέπει να επιβιώσω.