ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τρώγομαι με τον εαυτό μου. Τελείωσε μια σχέση που είχα, με την πρώτη μου αγάπη. Κάναμε λάθη και οι δυο, εκανα και εγώ τα παραδέχομαι όμως δεν τον απάτησα η δεν τον προσβαλλα ποτε. Από την πλευρά του όμως υπήρχε απιστία μια φορα, τον συγχώρησα φάνηκε ότι το μετάνιωσε πραγματικά. Μετά από καιρό όμως σταμάτησε να με σέβεται, να με νοιάζεται όσο πριν, δεν ήταν καν κοντά μου σε μια πολυ δύσκολη στιγμή μου. Με έχουν φαει οι απορίες τόσο καιρό μήπως έφταιξα εγώ; Με τα λάθη μου; Μήπως τον οδήγησα σε τέτοια συμπεριφορά; Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι και αυτός έκανε τραγικά λάθη που στοίχισαν και τα συγχώρεσα ολα, και η συμπεριφορά μου δεν άλλαξε, αντιθετως άρχισα να τον αγαπάω πιο πολυ και μερα με την μερα το έβλεπα πιο σοβαρά. Δεν είναι μια εγωιστική εξομολόγηση, απλα δεν ξέρω τι ακριβώς να υποθέσω. Ειναι τόσο μπερδεμένο το κεφάλι μου. Αν ήμουν εγώ η λαθος θα εκανα τα πάντα να τον ξανά κερδίσω, αλλά αν δεν εξαρτάται τελικά από εμένα; Μήπως να αφήσω όλη την ιστορία; Απλα μακρυά του δεν νιώθω καλα, μου λείπει και δεν ξέρω αν πρέπει να το αφήσω η να προσπαθήσω.