ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους. Ας πούμε ότι με λένε Ελπίδα. Είμαι 20 ετών, είμαι φοιτήτρια εξωτερικού, μοναχοπαίδι. Τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί ενδεχομένως έχουν κάποια σημασία για όλα όσα θα αναφέρω παρακάτω.Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αντικειμενικά δεν μου έλειπε τίποτα και με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω ότι μου έλειπαν πολλά και σημαντικά πράγματα, πράγματα ζωτικής σημασίας για την μετέπειτα κοινωνική ζωή μου.Ποτέ μου δεν συνειδητοποιούσα την ζημιά που μου προκάλεσαν οι γονείς μου σε ό,τι αφορά την κοινωνικότητα μου, μέχρι πρόσφατα, στα 20 χρόνια μου και ύστερα από μια συνεδρία με την ψυχολόγο μου.Τους προηγούμενους μήνες, άρχισα να υποφέρω από κρίσεις άγχους, ανεξήγητες και εν πολλοίς ξαφνικές, μέσα στο αυτοκίνητο, στο αστικό, στο θέατρο, στο αμφιθέατρο της σχολής, παντού. Με την πάροδο του χρόνου γίνονταν όλο και πιο αφόρητες. Δεν συνδέονταν ποτέ με τις εξεταστικές μου, ούτε με τίποτε άλλο σχετικό με την σχολή μου. Ειδικότερα, αυτές γίνονταν όλο και πιο ασφυκτικές όταν επέστρεφα στο πατρικό μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να μιλήσω γι' αυτό στην ψυχολόγο μου και με την καθοδήγηση της κατάλαβα ότι γι' αυτές ευθύνονται οι γονείς μου.Όπως σε πολλές περιπτώσεις καταπιεσμένων τέκνων, έτσι και στην δική μου εγώ δεν αντιλαμβανόμουν την τοξικότητα της σχέσεις μου μαζί τους. Απέδιδα την συμπεριφορά τους σε αγάπη και ενδιαφέρον και συνεπώς υπέθετα ότι όλοι οι γονείς έτσι συμπεριφέρονται στα παιδιά τους. Έκανα λάθος. Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή όμως.Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικά αποκλεισμένο. Ο πατέρας μου είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία (48 ετών ήταν όταν γεννήθηκα) και ένας αρκετά ιδιόρρυθμος και δύστροπος άνθρωπος, εκρηκτικός και απόλυτος. Απέκλειε ανθρώπους από την ζωή του για άσχετες και πολλές φορές ασήμαντες αφορμές. Το σπίτι μας εξαιτίας του δεν ήταν ποτέ γεμάτο κόσμο και είναι τσακωμένος ακόμη και με κοντινά μέλη της οικογένειας μας. Πλέον έχει μείνει με κάποιους φίλους με τους οποίους συναντιέται σπάνια και σε καμιά περίπτωση δεν θα τους χαρακτήριζες κοντινούς. Η μητέρα μου από την άλλη, έχει φίλες με τις οποίες σπανίως βλέπει. Είτε γιατί βαριέται είτε ειτε...Σαν έφηβη δεν έβγαινα ποτέ έξω το βράδυ, μέχρι τις 9 με χίλια παρακάλια. Ο πατέρας μου το θεωρούσε ανήθικο να τριγυρνώ τέτοιες ώρες. Όσες παρέες μου πρότειναν, εγώ έλεγα πάντα όχι και συνεπώς τις έχανα μετά από λίγο. Σαν να μην έφτανε αυτό, πήγαινα σε ένα ιδιωτικό σχολείο, το οποίο δεν είχε παρά μόνο ένα τμήμα σε κάθε τάξη, γιατί κατάγομαι από επαρχιακή πόλη. Ο κοινωνικός μου κύκλος μέχρι και την τρίτη λυκείου ήταν ανύπαρκτος. Δεν είχα επαφές με αγόρια, ούτε και σοβαρές φιλίες, έκανα παρέα με άτομα απλά για να μην είμαι μόνη στο διάλειμμα.Όταν έφυγα στο εξωτερικό, η πραγματικότητα με χτύπησε απότομα. Είχα την απόλυτη ευκαιρία να κάνω τα πάντα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έκανα κάποιες αποτυχημένες παρέες, με πλήγωσαν, αλλά βρήκα ανθρώπους που στέριωσα μαζί τους. Όμως στις συναναστροφές μου παρέμενα αμήχανη και όπως φαινόμουν κοινωνικά απροσάρμοστη. Φοβόμουν μην κάνω κάτι λάθος, αμφισβητούσα τους πάντες και τα πάντα και δεν ένιωθα ο εαυτός μου, δεν ήξερα ποιος ήταν αυτός, για να ακριβολογούμε.Next chapter: my mother Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος αγχώδης, ελεγκτικός και εμμονικός. Εγώ ξέρω πλέον ότι δεν είμαι έτσι. Στο πρώτο έτος, λόγω της προσαρμογής και των απανωτών αποτυχιών στην κοινωνική μου ζωή έβαλα αρκετά κιλά. Από τότε έχω χάσει τα περισσότερα, έχω δρόμο ακόμη όμως, σιγά σιγά και σταθερά. Η μητέρα μου έχει βαλθεί να με κάνει να τα χάσω με το ζόρι. Με τρέχει στα γυμναστήρια κάθε φορά που γυρίζω στο πατρικό, μου ψάχνει περίεργες δίαιτες, με κάνει να νιώθω τύψεις αν θα φάω κάτι κ.ο.κ. Όταν βγαίνω για ψώνια μαζί της και κάτι δεν μου κάθεται καλά, φροντίζει να μου τονίζει με τον άκομψο τρόπο ότι μου είναι μικρό ή μου δείχνει ρούχα τα οποία ξεκάθαρα δεν μου κάνουν με την φράση '' Αν ήσουν 4-5 κιλά πιο αδύνατη''. Το ίδιο κάνει και στον ίδιο τον εαυτό της, το αυτομαστίγωμα σε όλο του το μεγαλείο.Τονίζει συνεχώς ότι πρέπει να χάσω κιλά για την υγεία μου, λες και είμαι παχύσαρκη! Μου έχει πει ξεκάθαρα ότι δεν με εμπιστεύεται και οτι θεωρεί ότι θα ξανακυλήσω. Το χειρότερο που μου συμβαίνει απ' όλη αυτή την συμπεριφορά είναι το τεράστιο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση μου. Στην ερωτική μου ζωή για πολύ καιρό πίστευα ότι ήμουν απαίσια και ότι δεν βλέπομαι. Μου λέει '' Αν χάσεις αυτά τα κιλά, θα είσαι γκομενάρα!!'', δηλαδή τώρα δεν είμαι;Μέχρι που ο πρώτος μου σύντροφος με διαβέβαιωσε , ότι δεν ισχύει αυτό. Επιπρόσθετα, όταν αποφασίζω να κάνω κάτι και η μητέρα μου διαφωνεί αντιτίθεται σθεναρά και προσπαθεί να με αποτρέψει με κάθε τρόπο, γιατί δεν θέλει να φάω τα μούτρα μου όπως αυτή. Αν δεν πάθεις πως θα μάθεις; Τίποτα από αυτά που ήθελα να κάνω δεν με έκανε να μετανιώσω που το έκανα.Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που λέω, αλλά νομίζω ότι πολλοί θα ταυτίζονταν. Πλέον χαράζω την δική μου πορεία, έχω την βοήθεια της ψυχολόγου μου και των φίλων μου και έχω περιορίσει τις επαφές μου με τους γονείς μου. Δεν λέω ότι αυτό είναι το ενδεδειγμένο, αλλά είναι κάτι που επί του παρόντος με ανακουφίζει, μιας και οι γονείς μου δεν αναγνωρίζουν τα προβλήματα τους και ούτε δέχονται να επισκεφτούν κάποιον έτσι ώστε να τα αντιμετωπίσουν. Μου φτάνει που τα βλέπω εγώ σε αυτούς και που βλέπω και τα αποτελέσματα αυτών σε μένα. Τους αγαπώ και θα τους σταθώ σε ότι χρειαστούν μέχρι το τέλος, γιατί δεν μπορώ να παραβλέψω όσα μου χάρισαν (συναισθηματικά και υλικά). Αλλά, κάποιες φορές η απόσταση σε τέτοιες σχέσεις είναι βασικό συστατικό της ισορροπίας στην σχέση.