ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογούμαι πως έχουν παγώσει κυριολεκτικά τα αισθήματά μου για μια φίλη μου που κάποτε τη θεωρούσα πολύ κοντά μου. Είναι τόσο αδιάφορη, τόσο αμελης, τόσο μακριά μου τελικά. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο, Χωρις καμιά αιτία. Δεν στεναχωριέμαι καν πλέον. Της έχω εκφράσει, μεσα στις άκρες, στο παρελθόν, ότι δεν θέλω να χανόμαστε, ότι μου λείπει, πέφτει σχεδόν από τα σύννεφα όταν τη ρωτάω τί έχει συμβεί και έχει εξαφανιστεί. Οι ίδιες δικαιολογίες, τα παιδιά, οι υποχρεώσεις.. λες και εγώ δεν έχω, λες και το θέμα είναι πόσες ασχολίες έχουμε για να τις προβάλουμε ως αφορμή για την πλήρη απουσία μας από μια φιλια που υποτίθεται θεωρει σημαντική. Τέλος πάντων. Κουράστηκα παιδιά.. Μέσα σε όλα αυτά, είμαι και η νονά του παιδιού τους. Έχω προσπαθήσει να το πλησιάσω αυτό το παιδί... ψυχρό, ανέκφραστο και μυγιαγγιχτο ανέκαθεν. Ακόμα και το να μου απαντάει με λόγια σε μια ερώτηση βαριέται. Προσπαθώ να της δείξω την αγάπη μου, αδιαφορεί παντελώς. Απόμακρο παιδί σχεδόν με όλους και με όλα. Ας είναι καλά όλοι τους. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ας συνεχίσουμε τις εγωιστικές ζωές μας και ας καταπιούμε την αδιαφορία με το μεγάλο το ποτήρι. Υγεία.