ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ημέρα της γυναίκας.Η ημέρα που οι περισσότεροι στην Ελλάδα την έχουν ως μια μέρα συνδεδεμένη με μια αινιγματική φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένα λουλούδι σε γυναικείο αγαπητό τους πρόσωπο ή ένα φευγαλέο, αυθόρμητο χρόνια πολλά. Στην Ισπανία όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρομαντικά, τόσο επιφανειακά και τυπικά. Οι Ισπανοί θεωρούν την ημέρα της γυναίκας μια από τις σημαντικότερες ημέρες του χρόνου. Στις 8 Μαρτίου το μετρό έχει 24ωρη απεργία, οι γυναίκες επιλέγουν να μην πηγαίνουν στο σχολείο ή στη δουλειά και το απόγευμα γίνεται μια πορεία στην οποία συμμετέχουν μαθητές, φοιτητές και οικογένειες.Ήταν μια έκπληξη που δεν την περίμενα. Σχεδόν 350.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαικες πρωτεύουσες να φωνάξουν δυνατά για τη γυναίκα, για τα δικαιώματα της και για την θέση της στην κοινωνία. Αναρωτήθηκα αν πραγματικά υπάρχει αναγκη για μια τέτοια διαδήλωση, όντας συνηθισμένη στην ελληνική αδιαφορία απέναντι στη μέρα. Ύστερα έμαθα ότι μέσα στη χρονιά σημειώθηκαν δολοφονίες γυναικών, ότι εργασιακά οι γυναίκες στερούνται ακόμη πλήρους ισότητας και ότι στην ισπανική κοινωνία οι προκαταλήψεις έναντι των γυναικών κυριαρχούν ακόμα.Και ύστερα σκέφτηκα την ελληνική κοινωνία και βρήκα παραπάνω ομοιότητες από όσες περίμενα. Ακόμη υπάρχουν άδικες δολοφονίες κατά γυναικών , μια από αυτές η τραγική δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, στον εργασιακό χώρο οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες ( και στατιστικά αποδεδειγμένα) ενώ οι προκαταλήψεις κατά των γυναικών επίσης αποτελούν ακόμα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας. Έπειτα βρήκα όμως μια μεγάλη διαφορά...Στην Ελλάδα δεν συγκεντρώθηκαν 350.000 άνθρωποι στην Αθήνα, ούτε 170.000 σε κάποια άλλη ελληνική πόλη. Οι οικογένειες δεν βγήκαν με τα παιδιά τους στους δρόμους να αντιταχθούν στις ανισότητες που κυριαρχούν έναντι των γυναικών. Δεν φώναξαν για τις δολοφονίες που γίνονται σε γυναίκες που δίστασαν να μιλήσουν ανοιχτά για το βιασμό που υπέστησαν φοβούμενες μην τις κατηγορήσουν ως πουτάνες αλλά αντίθετα σώπασαν. Δεν διεκδίκησαν ανοιχτά μια ισότιμη εργασιακή διαχείριση μεταξύ ανδρών και γυναικών.Αυτή η μέρα ίσως λοιπόν να πρέπει να αρχίζει να αλλάζει και στην Ελλάδα περιεχόμενο. Να μην αποτελεί μια μέρα αδιαφορίας αλλά μια μέρα κοινωνικής επαγρύπνισης. Να μην ανεβάζουμε μια φωτογραφία από το σπίτι μας αλλά όλοι μαζί από το δρόμο.Ίσως του χρόνου αυτή η πορεία να γίνει πραγματικότητα.Ίσως του χρόνου κάποια πιθανή Ελένη να συμμετάσχει σε αυτή και αντί να φοβηθεί να εκφραστεί να μιλήσει πριν ο βιασμός της γίνει ο θάνατος της. Ίσως μια κοπέλα από την επαρχία να κατανοήσει ότι μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία πολλά περισσότερα από το να γίνει μια καθως πρέπει νοικορυρά.Ίσως ήρθε ή ώρα να αλλάξουμε κάποια πράγματα..Συγνώμη Ελένη που φέτος δεν ήμουν εκεί, του χρόνου όμως στο χρωστάω.Εσύ θα περπατάς πλαι μου?