ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταια 2 χρονια εχω καταφερει να βελτιωσω την αυτοπεποιθηση μου. Μιλαω πιο πολυ, εκφραζω τις αποψεις μου περισσοτερο, δεν παιρνω στα σοβαρα πραγματα που παλιοτερα θα τα σκεφτομουν και θα στεναχωριομουν, καποιες φορες αυτοσαρκαζομαι κιολας (με ενα οριο παντα) και απλα ο,τι συμβαινει για την πλακα το αφηνω στην πλακα χωρις να με ενοχλει καθολου. Ερχονται ομως ατομα, απο τα οποια δεν το περιμενα, και μου ριχνουν με εναν ασχημο τροπο ο,τι εχω χτισει μεχρι τωρα, εστω και για λιγο. Εκεινη τη στιγμη μου ηρθε ολο αυτο καπως περιεργα. Το αφησα για την ωρα. Οταν εμεινα μονη μου και αρχισα να το σκεφτομαι ενιωσα ηλιθια και μια απογοητευση. Για λιγο σκεφτηκα πως θα ηταν καλυτερα να ημουν οπως ημουν τοτε που το ειχα συνηθισει ολο αυτο. Να ειμαι κλεισμενη στο καβουκι μου, να μην λεω τιποτα, να μην εκφραζω ο,τι νιωθω. Να ημουν ο παλιος εαυτος μου. Αλλα οσο περναει η ωρα συνειδητοποιω οτι ηλιθια θα ειμαι αν αφησω αυτα τα ατομα να με ριξουν με οσα ειπαν με τον τροπο που μου τα ειπαν. Δεν κανω την χαρη σε κανεναν. Εγω θα συνεχισω να γινομαι ολο και καλυτερη για εμενα.