ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εδώ θέλω να μιλήσω για την γιαγιά μου. Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου δούλευαν άπειρες ώρες και η συντροφιά που είχα ήταν η γιαγιά μου που με πρόσεχε και με μεγάλωνε. Όποτε ήθελα να βγούμε με έπιανε από το χέρι και τρέχαμε σε παιδικές χαρές, σε γειτόνισσες, κατεβαίναμε στην αυλή να ταΐσουμε τις κότες (είμαι από επαρχία). Τα τελευταία δυόμιση χρόνια η γιαγιά μου που κοντεύει τα 85 φροντίζει τον παππού μου που πάσχει από άνοια. Την βοηθάνε όσο μπορούν και η μάνα μου και η θεία μου. Σήμερα που μιλούσαμε η μάνα μου γκρίνιαζε ότι η γιαγιά μου της έλεγε ότι θέλει όταν ανοίξει λίγο ο καιρός να πάρει τον παππού και να πάνε καμιά βόλτα. Και μου έλεγε που να τρέχουν με τον παππού και ότι ο παππούς δεν γίνεται να μείνει μόνος στο σπίτι.. Εγώ μένω μακριά και δεν μπορώ να κάνω κάτι αλλά ρε παιδιά στενοχωρήθηκα τόσο πολύ. Η γιαγιά μου ήταν πάντα τόσο κοινωνική, έξω καρδιά, μεγάλωσε τόσα εγγόνια και τώρα θέλει να βγει μια βόλτα και δεν φιλοτιμείται κανείς μας να της κάνει λίγο παρέα.. Την σκέφτομαι και κλαίω..Έλεγε στην μάνα μου ότι έτσι όπως έχει γίνει η ζωή της θέλει να πάρει χάπια να αυτοκτονήσει.. Πώς να νιώθει αυτή η γυναίκα..