ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι 22 χρονών φοιτητής.Την υγεία μου την έχω,ανθρώπους που με αγαπάνε είναι δίπλα μου,αλλά(επειδή πάντα υπάρχει 1 αλλά) νιώθω πολλές φορές μόνος μου,όπως και τώρα που γράφω.Δεν έχω δουλεία στέλνει η μάνα και δε μου αρέσει όλο αυτό το σκηνικό,θέλω εγώ να την βοηθάω όχι αυτή εμένα και αυτό με ρίχνει φουλ ψυχολογικά.Δεν είμαι απο αυτούςς που τα θέλουν αίτημα και σρο πιάτο έχω περάσει δύσκολες καταστάσεις (όπως όλοι μας )είμαι ήδη 5 χρόνια στην σχολή μου και δε με γεμίζει αυτό που κάνω.Είμαι και ο μικρότερος στην οικογένεια και νιώθω ότι είμαι φυλακισμένος απο τους υπόλοιπους και αυτό με πνίγει.Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά ,δεν είμαι κανένας τεμπέλης ,απλά βρίσκω τρόπους να χαλιέμαι εκεί που δεν υπάρχουν γιατι μπορει να θέλω 'προσοχή'.Δε ξέρω πραγματικά τι παίζει,απλά είμαι μπερδεμένος.....