ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γραφω την εξομολόγηση μου αφορμομενη απο μια αντίθετη, που διάβασα προηγουμένως. Εχω καταγωγή απο επαρχία, δεν έμεινα ποτε μόνιμα, αλλα καθε καλοκαίρι πηγαίνουμε. Ο τόπος καταγωγής μου ειναι πλούσιος και οχι ιδιαίτερα τουριστικός (το τελευταίο δεν το λεω με αρνητική χροιά καθε αλλο μάλιστα μου αρεσουν οι ανόθευτοι τόποι). Παντοτε, αν και εχω παρέες εκει και όποτε παω βγαίνω πολυ, ένιωθα ξένο σώμα. Πνίγομαι απο το οτι στερήσε καθε ιδιωτικότητας. Ο οποιοσδήποτε με το πρόσχημα οτι σε ξέρει θα ερθει και θα σε ρωτησει οτι πιο αδιάκριτο υπάρχει, τις περισσότερες φορές δε οχι απο αφέλεια, αλλα απο απροκάλυπτη κακεντρέχεια. Ας μην μιλήσω για το μόνιμα ειρωνικό υφάκι των περισσότερων, που στη φούσκα του χωριού τις ειναι οι εξυπνότεροι της υφηλίου. Κάθεσαι με νέους ανθρώπους σε μια παρεα, που πολλοί απο αυτούς έχουν σπουδάσει κιόλας, και μόλις σηκωθεί ένας απο το τραπέζι αρχίζουν το θάψιμο οι υπόλοιποι. Ξενοφοβία και γενικότερα φοβικοτητα προς οτιδήποτε δεν ειναι όπως ακριβως αυτοί ειναι το μόνιμο γνώρισμα. Ας μην μιλήσω για το κουκούλωμα ανήθικων πράξεων (επαναλαμβανόμενων μικρό κλοπών και μη, παρενοχλήσεων, σχέσεων εκτός γάμου ) απο τους δήθεν κόσμιους χριστιανούς. Εννοείται πως δεν τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι. Φυσικά και υπάρχουν καλόκαρδοι και αξιόλογοι άνθρωποι η άνθρωποι που ειναι πραγματικά καλοι, αλλα κρίνουν τους άλλους, επειδη έχουν μεγαλώσει σε ένα στερεοτυπικο πλαίσιο. Ωστόσο, η πλειοψηφία ανήκει στους πιο πάνω. Και θα μου πει κανεις οι άνθρωποι στην Αθηνα ειναι ανώτερα όντα ; Φυσικά και οχι, ίσως ειναι πιο ανοιχτόμυαλοι σε πολλα. Το θεμα όμως ειναι οτι στην Αθηνα και σε μια μεγάλη πόλη γενικά σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις με ποιους σχετιζεσαι. Σε αντίθεση με την «αναγκαστική» οικειότητα της επαρχιακής κοινωνίας. Για αυτο και για μενα οι σχέσεις στην Αθηνα ειναι σε μεγαλύτερο ποσοστό ουσιαστικές.