ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...χάρηκα πολύ που έμαθα ότι τον περασμένο Νοέμβρη πήρες το πτυχίο σου ως μουσικός. Ένα πτυχίο που ξέρω ότι πάλεψες πολύ για να αποκτήσεις, με πολλές δυσκολίες και ελάχιστους πόρους σε μια πόλη μακριά από εκείνη που κατάγεσαι. Μαζί πήγαμε εκεί, μαζί τακτοποιήσαμε το νέο σου σπίτι, μαζί βγήκαμε πρώτη φορά σε εκείνο το μέρος...είχα έρθει τότε και πολλές άλλες φορές για να μην νιώθεις μόνη και για να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαζόσουν...άλλαζα καράβι και λεωφορείο για να σε δω μα δεν με ένοιαζε, έλεγα ότι πάω στην (ξ)αδελφή μου. Ας μην μιλάμε πια (το επέλεξες για δικούς σου λόγους βασισμένους 100% σε ψέμματα άλλων, και αν και πέρασαν χρόνια, ακόμη μέσα μου βαθιά με πονάει αυτό), σου εύχομαι έστω και από εδώ να καταφέρεις να πραγματοποιήσεις όλα εκείνα τα οποία ονειρευόσουν από παιδάκι. Μεγαλώσαμε μαζί...και θυμάμαι κάθε λεπτό από την προσπάθεια σου... Σε αγαπώ πολύ. Κι ας σου βάλανε λόγια ότι ισχύει το αντίθετο. Πάντα θα σε αγαπάω ως την αδερφή που ποτέ δεν είχα, κι ας με στενοχώρησες βαθιά. Σήμερα είμαι πολύ περήφανη για εσένα και χάρηκα πάρα πολύ. Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί...εσύ ήσουν στη δική μου ορκομωσία και ξέρεις πως κι εγώ θα ήμουν δίχως καμιά αμφιβολία...αν ήθελες κι εσύ όμως. Δεν ήθελες. Δεν πειράζει...Είδα τις φωτογραφίες ψάχνοντας να βρω σελίδες από ορκομωσίες στη σχολή σου...τις κοίταζα κάθε λίγο και ευχόμουν να σε δω. Και να που σήμερα σε είδα...και έκλαψα από χαρά και συγκινήθηκα...Εύχομαι να είσαι πάντοτε ευτυχισμένη...πάντοτε. Η μεγαλύτερη σου ξαδέλφη...που ήθελε και θέλει πάντα να είσαι καλά...