Μπορώ να κατανοήσω πως νιώθεις, όπως και την ανάγκη σου να το μοιραστείς γιατί συνήθως από τους πιο πολλούς είναι κατακριτέο το να αισθάνεσαι έτσι. Όπως και να'χει το βρίσκω φυσιολογικό και μπορώ να ταυτιστώ κιόλας. Το να είσαι γυναίκα σημαίνει ότι δεν έχεις απεριόριστο χρόνο για να κάνεις παιδιά αν είναι αυτό που θες, άρα δεν μου φαίνεται και τόσο περίεργο αυτό που λες. Επίσης νομίζω ότι η φοβία της εγκατάλειψης πολλές φορές είναι κάτι τόσο έμφυτο που δεν κατανοείς καν ότι την έχεις. Αφού έχεις φτάσει σε αυτήν λοιπόν την κατανόηση, χρησιμοποίησε τον φόβο σου υπέρ σου, σαν κίνητρο για να κάνεις σωστές και συγκροτημένες επιλογές.
27.4.2019 | 18:05
....
Θέλω κάπου να πω το πως νιώθω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου, που εν μέρει νιώθω άνετα να μοιραστώ με το αγόρι μου αλλά και πάλι όχι εξ ολοκλήρου. Είμαι 22 χρονών σε μία πολύ καλή σχέση, που και οι δύο νομίζουμε ότι θα καταλήξουμε μαζί. Έμενα απλά, με κατακλύει μόνιμα ο φόβος της εγκατάλειψης. Δεν είμαι καμιά τρελή, ούτε ζήλειες κάνω , ούτε κολλιτσίδα είμαι σε καμία περίπτωση, απλά μέσα μου νιώθω έτσι. Θυμάμαι ότι από πάντα από πολύ μικρό παιδί ήθελα να κάνω δική μου οικογένεια και όταν έγινα 16-17 άρχισε όσο γελοίο και να σας ακούγεται να χτυπάει το μητρικό μου ρολόι. Πλέον θα ήθελα σε 5-10 χρόνια από τώρα να γίνω μητέρα όσο τίποτα. Ο φίλος μου συμφωνεί σε αυτό, αλλά νιώθω μόνιμα ότι μπορεί να με αφήσει σε 5 χρόνια ας πούμε και μετά να μην προλάβω να βρω κάποιον αξιόλογο να κάνω οικογένεια. Ξέρω ότι ακούγονται γελοία όλα αυτά, αλλά έτσι νιώθω όσο και να το ελέγχω.
1
