ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Είμαι 19 (σύντομα 20) και είμαι αυτό που ονομάζουμε απεγνωσμένη. Από μικρή ήμουν εξαιρετικά εσωστρεφής, πράγμα που, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μεγάλωσα σε χωριό με ελάχιστες επιλογές ανθρώπων, είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη φίλων και κατ'επέκταση την μοναξιά. Η κατάσταση εκεί ήταν βέβαια υποφερτή γιατί είχα καταφέρει να κάνω έναν κολλητό που ουσιαστικά πλέον αισθάνομαι ως αδερφό μου αλλά αυτός σπουδάζει σε άλλη πόλη κι εγώ τα βρίσκω κάπως "σκούρα". Πέρσι με το ξεκίνημα των σπουδών μου είχα καταφέρει να γνωρίσω δύο κοπέλες και να κάνουμε παρέα όμως αυτές φέτος απομακρύνθηκαν και ήρθα πάλι αντιμέτωπη με την ψυχοφθόρα μοναξιά.Δεν έχω κανέναν να ανταλλάξω κάποια κουβέντα στην πόλη σπουδών μου οπότε η μόνη δια ζώσης επικοινωνία είναι οι καλησπέρες στο σούπερμαρκετ, στο οποίο πέρσι δεν μπορούσα να πάω με άνεση γιατί με έπιανε άγχος (λογικά αγοραφοβία αλλά ποτέ δεν το έψαξα σε ψυχολόγο, απλά το ξεπέρασα όσο μπορούσα μόνη μου). Γενικά, τείνω να πιστεύω ότι έχω κοινωνικό άγχος, η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων με χαρακτηρίζει σε σημείο που ΔΕΝ μπορώ να προσεγγίσω άλλους ανθρώπους λόγω των ανασφάλειων μου.Οι ανασφάλειες μου αφορούν κυρίως την εμφάνιση μου, με θεωρώ επιεικώς άσχημη αν και στην θεωρία ξέρω πως το ωραίο είναι υποκειμενικό και πως ο χαρακτήρας είναι αυτός που φέρει μεγαλύτερη σημασία, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι άσχημα όσον αφορά την εξωτερική μου εμφάνιση.Το μόνο που θα ήθελα είναι έναν ακόμα άνθρωπο που να μπορώ να συζητήσω, να δω μια ταινία, να γελάσω κλπ και μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως ζητάω πολλά. Είμαι τόσα πολλά χρόνια έτσι που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει ποτέ και έχω να πω μόνο ότι κουράστηκα.(Πρώτη φορά γράφω εδώ. Παίζει κανείς να μην διαβάσει αυτό το σεντόνι αλλά δεν πειράζει, το είπα στο κενό, βοηθάει :Ρ)