μου θύμισες την δική μου ιστορία , 24 χρόνια πριν. Κατάγομαι απο επαρχία όπου και διατηρούσαμε μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση , αυτό που λέμε λεφτά με ουρά. Έξι μήνες αφού μετακόμισα στην Αθήνα να σπουδάσω αρρωσταίνει ο πατέρας μου και ύστερα από αλλους έξι μήνες πεθαίνει. Όλοι μα όλοι τότε μου έλεγαν τιο να την κάνει ςτην Αθήνα και τις σπουδές, γύρισε πίσω να αναλάβεις το μαγαζί , μιας και δούλευα εκεί από πολύ μικρή , σε αντίθεση μετην αδελφό μου που ήξερε μόνο που ήταν το ταμείο. Η μάνα μου ούτε λόγος να σηκώσει δαχτυλάκι και να δουλέψει , ο αδελφός μου μου είπε αν θες να το κάνεις , κάντο , αλλά να ξέρεις πως μου ανήκει η μισή επιχείρηση. Δέχτηκα πολλές πιέσεις από τους συγγενείς μας , το σκέφθηκα πολύ και προβληματίστηκα ακόμη περισσότερο. Αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Αθήνα , γιατί ήξερα πως θα δουλεύω εγώ για όλους, και πως θα με έκαναν να αισθάνομαι και υποχρεωένη απεναντί τους μαις και θα διαχειριζόμουν περιουσία της οικογένειας.Αν έβλεπα, αισθανόμουν πως ο αδελφός και η μάνα μου , που τότε ήταν στα 45 της , είχαν την πρόθεση να δουλέψουμε όλοι μαζί έχοντας κοινό στόχο , είμαι σίγουρη πως θα σκεφτόμουν εντελώ ς διαφορετικά;.Η γνώμη μου είναι να συνεχίσεις την ζωή σου όπςω είχες προγραμματίσει και ακόμη θες . Δεν έχεις υποχρέωση σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον εκτός από εσένα , οι δικοί σου είναι ξεκάθαροι για το τι θέλουν και μπορούν και αυτό που θέλουν είναι να περνάνε καλά ( με τον τρόπο που εκείνοι το αντιλαμβάνονται ) και δεν δίνουν δεκάρα ούτε για την οικογενειακή επιχείρηση ούτε για το τι θες ή τι αντέχεις εσύ. Δυστυχώς , σχεδόν πάντα, αυτός που την πατάει είναι και ο πιο υπεύθυνος , μην αφήσεις τον ευατό σου και τα σχέδια σου για την ζωή στην άκρη για ανθρώπους και καταστάσεις που δεν το αξίζουν , Μπορεί να ακούγομαι σκληρή , καταλαβαίνω πως ειναι οικογενεια σου και τους αγαπάς , αλλά αυτός που προέχει ειναι εσύ. και το μέλλον σου.
10.5.2019 | 09:28
και τι κανεις τωρα μου λες;
γεια σας,θελω μια βοηθεια σε ενα ζητημαειμαι 29,εχασα τον πατερα μου πριν 9 μηνες και απο τοτε ξεκιναει το προβλημα.ζω με την μητερα μου και τον αδερφο μου 24 χρ.εχουμε μια οικ επιχειρηση οπου την συνεχιζω εγω.η μητερα μου δεν θελει να εργαστει,περιμενει απο την γιαγια μου να την βοηθησει οικονομικα και απο μενα να της δινω χρηματα,ειναι 51 χρ. Ο αδερφος μου επισης δεν ψαχνει δουλεια ή εστω να με βοηθησει στο μαγαζι απλα πινει ολη μερα μπαφο και καθεται στο instagram με καφε.οι καυγαδες καθημερινοι και εγω με το αγχος και το στρες που με εχει πιασει εχω αρχισει και τα χανω.αγχος οχι μονο απο τις υποχρεωσεις και πραγματα που πραγματικα δεν γνωριζα και προσπαθω να μαθω καθως η δουλεια ειναι υπηρεσιες και οχι εμποριο,αλλα εμαθα προσφατα οτι εχουμε και ενα δανειο που ουτε η μανα μου γνωριζε το ακριβες ποσο και γενικα δεν ηξερα τπτ για πολλα.εγω ημουν ετοιμος να κανω μεταπτυχιακο οταν συνεβη το γεγονος,το ακυρωσα για να δουμε τι θα κανουμε.επισης θα μετακομιζα στην κοπελα μου που μενει γυρω στα 25 χμ απο μενα για να μεινω εκει μονιμα,το ακυρωσα και αυτο.και ερχομαι στο ερωτημα: τι να κανω?δεν βγαζω ακρη με την μανα μου και τον αδερφο μου στο σπιτι,καυγαδες πολλοι,ασυννενοησια και κλιμα περιεργο εως παραλογο.να ξαναστειλω αιτησεις για το μεταπτυχιακο που θελω?και αν δεν με παρουν να φυγω απο το σπιτι τοτε?να φυγω τωρα?πιεζομαι αρκετα και δεν υπαρχει κατανοηση σε τιποτα.το ιδανικο για μενα θα ηταν να φυγω να κανω το μεταπτυχιακο και ν αβρω μια εργασια μακρια απο οικογενειακα σχηματα κλπ να εχω τα χρηματα μου απο αλλου και οχι παντα αυτο οτι ειναι οικ επιχειρηση κλπ κλπ.απλα δεν μπορω να φυγω νιωθω οτι τους προδιδω επειδη θελω καλυτερα πραγματα στην ζωη μου αλλα απο την αλλη δεν ειναι διατεθιμενοι να κανουν κατι και εκεινοι.ειμαι σε αδιεξοδο ,αν υπαρχει καποια καλη συμβουλη καλοδεχουμενη.ευχαριστω
1
