ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν πονάω η αν απλά δεν αντέχω,δεν ξέρω τι με πονάει περισσότερο όταν το φέρνω στο μυαλό μου,τα λόγια που είπαμε,αυτα που έγιναν,η η κοροϊδία που έφαγα τόσα χρόνια; προσπαθώ να μη σκέφτομαι να μιλάω με κόσμο να μην το αναφέρω,να βγω για να μη τρέχει η σκέψη μου εκεί. Ίσως να ήξερα ότι φτάσαμε στο τέλος κ για αυτό να το πήρα απόφαση έτσι εύκολα η μήπως όχι; όσα έκανα για κεινον όμως δεν ήταν αρκετά,είχε περισσότερη σημασία το να φλερτάρει και να με πληγώνει από όση είχα εγώ στη ζωή του.Λίγες ώρες μετά κ το μόνο που θέλω είναι να βγω,με αλλον άντρα να με φλερτάρει,να με ανεβάσει,να ξεχασω...Να κάνω ότι έκανε όσο ήμασταν μαζί.κ όμως μετά θα γυρίσω πάλι στο κρεβάτι που κοιμόμαστε μαζί,στο διαμέρισμα που τόσο μισουσε,θα ξαπλώσω στα σεντόνια που κοιμασταν χτεςί,θα βρω τα ρούχα του πάνω στην καρέκλα,τα παπουτσια του πεταμένα όπως τα άφησε...τελείωσε αυτή τη φορά οριστικά,δεν μπορούμε να είμαστε μαζι,προσπαθησα τόσες φορές,ήρεμα,όμορφα,έκανα τη χαζή,τσακωθηκαμε,παρακάλεσα να σταματήσει να μη φτάσουμε εδω, κ όμως.....πέταξα τα χρόνια μου,την ηρεμία μου,έκανα πολλές υποχωρήσεις σε πολλά,κατάπια το γεγονός ότι δεν μπορούμε φυσιολογικα να κάνουμε παιδί με δική του υπαιτιότητα,ήμουν εκεί από την πρώτη στιγμή να τον στηριξω,ν μαζέψω τον ανδρισμό του από τα πατώματα για να με ξεπληρώνει έτσι.Οι άνθρωποι τελικά στεκονται σ αυτά που λες,όχι σ αυτά που κάνεις. Κοιτάνε μόνο να ναι καλά οι ίδιοι κ δεν νοιάζονται για το αν θα πληγώσουν τους άλλους.κριμα