ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανέκαθεν μου άρεσαν πιο πολύ οι γάτες. Δεν με πείραζαν ούτε οι γρατζουνιές. Τις αγαπούσα από πολύ μικρή. Πριν πολλά χρόνια ειχαμε πάλι μια κεραμιδόγατα στην αυλή του σπιτιού μας και καμιά φορά έμπαινε και λίγο σπίτι.Ήταν μια όμορφη γκριζα γάτα δυνατή, μπορεί το αδερφάκι της να ήταν πιο όμορφο αλλά αυτό δεν επιβίωσε δυστυχώς. Μας τα έδωσε μια οικογενειακή φιλη. Εμένα μου άρεσε πολύ. Ήταν καλή. Ηταν κυνηγός και έπιανε τα ποντίκια από το κλειστό σπίτι δίπλα. Της άρεσαν επισης τα χάδια αρκεί να μην ήταν πολύ έντονα. Δεν έβγαζε νύχια. Ήταν καλή... Όμως από τότε που έγινε ό,τι έγινε δυσκολεύομαι να την ανακαλέσω στην μνήμη μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε τ' όνομά της.Ένα απόγευμα λοιπόν η γατούλα είχε μπει μάλλον στην κουζίνα και ο μπαμπάς μου την κυνήγησε για να την διώξει κρατωντας ένα ζεματιστό λάδι και δεν ξέρω γιατί της το πέταξε πάνω. Γέλαγε. Το θυμάμαι και πονάω. Την έκαψε και γέλαγε. Η γατούλα δεν πέθανε αλλά έκανε μέρες να εμφανιστεί ξανά στην αυλή μας και πρέπει να ήταν κι έγκυος. Μια μέρα όμως, εμφανίστηκε. Μουλωχτά. Πίσω από κάτι χόρτα. Με κοίταξε τότε και μπορώ να πάρω όρκο πως δάκρυσε και ήταν σαν να με ρωτούσε γιατί δεν την προστάτευσα. Γιατί. Ακόμη και τώρα όταν ανακαλώ αυτά τα μάτια αναρωτιέμαι γιατί. Σκέφτομαι και το ιλαρό γέλιο του πατέρα μου τότε. Κυρίως όμως εκείνα τα μάτια.Μετά από λίγο καιρό που γέννησε. Μάλλον πέθανε. Πρέπει να ήμουν 11 ή 12 τότε αλλά νιώθω τύψεις γι αυτό το πλάσμα.