ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτοπεποίθηση.Πρόσφατα έτυχε να μιλήσω με ένα άγνωστο άτομο και οι συνθήκες βοήθησαν πάρα πολύ ώστε να πάρω λίγο θάρρος και να φερθώ άνετα. Ήμασταν εγώ και εκείνη μόνο στον ίδιο χώρο και υπήρξαν περιστατικά που ουσιαστικά μας ώθησαν να κοιταχτούμε και να μιλήσουμε. Αν δεν ξεκινούσε εκείνη τη συζήτηση πιθανότατα θα καθόμασταν σαν τα αγάλματα.Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν σταματήσαμε να μιλάμε για γενικότητες και μιλήσαμε για εμάς. Που μένουμε, με τι ασχολούμαστε ακόμα και ζώδια ή σχέσεις.Φυσικά εκείνη ξεκίνησε τις προσωπικές ερωτήσεις, εγώ ακολουθούσα παίρνοντας δειλά δειλά θάρρος.Όταν ήρθε η σειρά της και έπρεπε να φύγει πριν σηκωθεί με κοίταξε λίγο επίμονα σαν να ήθελε να μου πει κάτι ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ.Πήγα να της ζητήσω το τηλέφωνο της όμως κόμπλαρα τόσο άσχημα που σταμάτησα να την κοιτάω και κοίταξα το πάτωμα. Καταλαβαίνετε τι έκανα; Με κοιτούσε επίμονα και κοίταξα το πάτωμα! Τελικά σηκώθηκε με χαιρέτησε και έφυγε.Ήμουν σε μια κατάσταση που είχα μόνο να κερδίσω, δεν είχα τίποτα απολύτως να χάσω. Αν είχα ανοίξει το γαμημένο το στόμα μου και ζητούσα το τηλέφωνο της ή θα έκανα μια καινούργια γνωριμία ή απλά θα έτρωγα άκυρο.Αρχίζω να πιστεύω πως το πρόβλημα μου δεν είναι η εμφάνιση μου αλλά ή έλλειψη θάρρους. Γιατί να μην μπορεί ο εγκέφαλος μου να συνεργαστεί με το υπόλοιπο σώμα μου σε κάτι τέτοιες στιγμές;Αφού βλέπω σχεδόν καθημερινά πως η εμφάνιση ναι μεν παίζει ρόλο αλλά όχι πάντα, γιατί να μην μπορώ να το καταλάβω με τίποτα και να συμπεριφέρομαι τόσο δειλά;Που κρύβεται το θάρρος όταν το έχω ανάγκη!!!?