ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άνθρωπος που δύσκολα θα το βάλω κάτω. Θα προσπαθήσω να βρω λύση ή εναλλακτικές με κάθε τρόπο. Αυτό που με έχει κουράσει όμως τα τελευταία χρόνια, είναι τα μόνιμα πλέον εμπόδια σε κάθε τι και η ατελείωτη προσπάθεια χωρίς ανταμοιβή σε συνδυασμό με το αβέβαιο μέλλον και μαζί με άσχημες συγκυρίες. Λογικό λοιπόν είναι να λυγίσω και να περάσω κάποιες φάσεις κατάθλιψης, χωρίς να το καταλάβει σχεδόν κανείς (δεν θέλω να γνωρίζει κάποιος κάτι διότι έτσι και αλλιώς, ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, όσο ευγενικός και να θέλει να είναι με τα δικά σου. Χώρια που δεν θα σε καταλάβει και όσο το έχεις ανάγκη). Πριν 1.5 μήνα και ενώ έβγαινα από μια τέτοια φάση κατάθλιψης, έτυχε να έρθω πιο κοντά με μια κοπέλα με την οποία γνωριζόμασταν από παλιά, είχαμε και κάποια κοινά βιώματα, αλλά για διάφορους λόγους δεν έτυχε να κάνουμε και πολλή παρέα. Για 1.5 μήνα, όλα ήταν τέλεια, η χημεία ασύλληπτη, ζούσα(με) ένα όνειρο που δεν το φανταζόμασταν. Για πρώτη φορά μετά από κάμποσα χρόνια ήλπιζα να ξεφύγω οριστικά από αυτήν την μαυρίλα που με κράταγε πίσω. Ξαφνικά μέσα στην προηγούμενη βδομάδα, σταδιακά ψυχραίνει πολύ. Όταν την ρώτησα τι συμβαίνει και αν έχω κάνει κάτι, μου απάντησε με τις κλασικές φθηνές δικαιολογίες του στυλ "όχι εσύ δεν έχεις κάνει τίποτα, απλά έχω πολλή δουλειά αυτόν τον καιρό και τα προβλήματα που ήδη ξέρεις". Ενώ συνεχίστηκε η συζήτηση, την ρώτησα ευθέως αν ήθελε να χωρίσουμε… δεν απάντησε ευθέως, οπότε ουσιαστικά απάντησε και κάπως έτσι τέλειωσαν όλα με έναν κεραυνό εν αιθρία. Ηλικίες, εκείνη 35, εγώ 40. Εκεί που παλεύεις να βγεις από τον λάκκο με τα φίδια, σου δίνει το χέρι της και μόλις πας να βγεις, σου αφήνει το χέρι… «ξαφνικός θάνατος». Δεν θα σας περιγράψω σε τι φάση είμαι τώρα, διότι έχει διάφορες προεκτάσεις και παραμέτρους το θέμα και συνδέεται και με άλλα. Απλά ήθελα να το γράψω εδώ, μήπως και με βοηθήσει λίγο να το βγάλω από μέσα μου. Όμως πολύ φοβάμαι ότι πάλι μπαίνω σε μια περίοδο κατάθλιψης που αυτή τη φορά θα είναι μόνιμη. Δεν είναι μια απλή ερωτική απογοήτευση βεβαίως. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Ας πούμε ότι (και σε συνδυασμό με άλλα ζητήματα στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια), είναι αυτή η εμμονή να σου τρίβει η ζωή στη μούρη ότι «ό,τι είναι πολύ καλό για να'ναι αληθινό, τότε δεν είναι αληθινό» και πως «κάθε φως στο τούνελ, θα βρεθεί τρόπος να αποδειχθεί πως είναι μια απάτη». Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Ελάχιστοι θα με νιώσουν, ιδίως εκείνοι που θα τους κάνουν «κλικ» κάποιες εκφράσεις σε αυτό το κείμενο, ακριβώς επειδή θα έχουν ζήσει αυτό το «πακέτο». Έστω και ένας να με νιώσει, είναι αρκετό. Χαίρομαι που δεν έχω κανένα πρόβλημα υγείας, όμως η πολλή μαυρίλα δεν κάνει και καλό. Παλεύω να δίνω «κίνητρα» στον εαυτό μου για να προχωρά παρακάτω. Αλλά για πόσο ακόμα; Έχω όνειρα και παλεύω για αυτά, όμως με τι δυνάμεις;