ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους και όλεςΌπως διαβάζετε από τον τίτλο θα σας μιλήσω για την βιωματική μου εμπειρία με τους γονείς μου. Είμαι 24 ετών από μικρή είχα καταλάβει για την σεξουαλική μου ταυτότητα και έτσι και πήρα την απόφαση τότε στα 18 μου να μιλήσω στην μητέρα μου πρώτα. Τους γονείς μου τους εμπιστεύομουν πολύ ήξερα πως ότι θέμα είχα θα μπορούσα να το συζητήσω μαζί τους και θα υπήρχε κατανόηση αλλά ήταν το μεγαλύτερο ψέμα. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν με αποδέχτηκαν ποτέ. Όσο περνούσαν τα χρόνια αυτό γίνουν όλο και χειρότερο. Πίστευαν ότι περνάω μια φάση ότι τα είχα κάπως μπέρδεμα στο μυαλό μου και είχαν αποφασίσει να με απομωνοσουν από όλα όπως να μην έχω επαφή με τον έξω κόσμο κλεισμένη στο σπίτι κάτω από την οικογενειακή "ασφάλεια" με άπειρο έλεγχο. Μεγάλωνα γεμάτη φόβο, απειλές, λεκτική και σωματική βία. Ώσπου αποφάσισαν στα 22 μου να με διώξουν από το σπίτι γιατί δεν άντεχαν να μεγαλώνουν και να ταιζουν μια ομοφυλόφιλη. Έτσι και έφυγα από το σπίτι ένα βράδυ δίχως τα προσωπικά μου αντικείμενα δλδ χωρίς τα ρούχα μου προσωπικά έγγραφα και έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι διαβίωσης. Πέρασα πολύ δύσκολα σχεδόν 4 μήνες δεν είχα καμία επαφή δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ να τα αποκτήσω όλα από το μηδέν ώσπου μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου και ζήτησαν να ξαναγυρίσω σπίτι. Ήμουν τόσο καχύποπτη και ανασφαλής γιατί είχα ξεκινήσει να ζω μόνη μου χωρίς αυτούς. Μέχρι που εμπιστεύτηκα και ξαναγύρισα πίσω και ήταν από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. Δεν μου μιλούσαν και οι σχέσεις μας ήταν πιο καταστροφικές από ποτέ ενώ έλεγαν πόσο τους έλειψα και πόσο λάθος είχαν κάνει μπροστά στον ψυχίατρο που μας παρακολουθούσε με την προϋπόθεση να φτιάξουν οι σχέσεις μας. Περνούσαν οι μέρες οι μήνες και πάλι ζούσα με απειλές και τελικά είδα πως δεν άλλαξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι που πίστευα πως είχα τους καλύτερους γονείς. Δυστυχώς μέρα με τη μέρα γινόντουσαν απέναντι μου σκληροί βίαιοι και ένιωθα μηδέν αίσθηση γονεϊκής αγάπης. Οι μέρες όλο και πιο δύσκολες με εμένα να χάνομαι να ζω με άγχος με κρίσεις πανικού με πίεση χωρίς να μπορώ να χαρώ και να απολαύσω κατι. Πάντα φοβόμουν μην πάθω ότι είχα πάθει δηλαδή να βρεθώ στον δρόμο χωρίς τίποτα όπως εκείνη την χρονιά του 2017. Μέχρι που τον χειμώνα του 2018 πήρα στην απόφαση να φύγω από μόνη μου. Ένα βράδυ με κάλεσε η μητέρα μου να μιλήσουμε,μου εξήγησε πως δεν μπορώ να ζω άλλο μέσα στο σπίτι να τους τρώω το φαγητό και τα λεφτά ( τα οποία δεν μου έδιναν ). Με το που γύρισα κάθισα και αποφάσισα τι αξίζει να ζήσω ελεύθερη ή να ζω στο σπίτι μου κάτω από άθλιες συνθήκες; Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ σχεδίαζα την φυγή μου μέχρι που το πρωί μάζεψα ότι βρήκα μπροστά μου σε 3 βαλίτσες και είπα στην μητέρα μου εγώ φεύγω. Δεν με άφησε να φύγω άρχισε η επίθεση και τα λόγια της ήταν δεν θα πας πουθενά μέχρι που κατάφερα να φύγω μετά από σκηνικά μάχης. Η απόλυτη ελευθερία για εμένα και την ψυχική μου υγεία. Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος δεν με αναζήτησαν ποτέ ούτε οι γονείς μου ούτε η οικογένεια μου. Έχω αναμνήσεις από το σπίτι μου το δωμάτιο μου αλλά πια έχω μάθει να ζω με αυτά και να προχωράω τη ζωή μου . Οι γονείς μου δεν με αποδέχτηκαν ποτέ ούτε με αναζήτησαν. Έμειναν με την δυστυχία τους και την κατάθλιψη τους και προχώρησα εγώ μπροστά και συνεχίζω ακάθεκτη. Αυτή ήταν η "μικρή" μου ιστορία. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας