ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να ξεκινήσω λέγοντας πως ο πατέρας μου είναι 70 χρονών και εγώ 29. Η άλλη αδερφή μου ζει στην άλλη άκρη της Ελλάδας με τον άντρα της, κι εγώ έμεινα στην πόλη μας όπου ζω επίσης με τον άντρα μου. Ο πατέρας μου ζει μόνος, καθώς η μητέρα μας έχει ''φύγει'' εδώ και χρόνια. Πηγαίνουμε με τον άντρα μου στον πατέρα μου μια φορά την εβδομάδα για να φάμε όλοι μαζί, το έχουμε καθιερώσει κι αν μας βγαίνει το πρόγραμμα πάμε και δεύτερη.Το θέμα είναι: από τότε που έμεινε μόνος δεν μπορεί να τα καταφέρει σε ορισμένα πράγματα. Όποτε πάω στο πατρικό μου κάνω του κόσμου τις δουλειές (και είναι διώροφο σπίτι) και καταλήγω να είμαι κομμάτια δίχως να έχω μετά καμία όρεξη για τίποτα. Αν δεν τις κάνω, απλά δεν τις κάνει επειδή δεν δίνει σημασία ή δεν εντοπίζει πράγματα (πχ λερωμένα πλακάκια, χαλιά που δεν έχουν καθαριστεί, μπαλκόνια λερωμένα, κυκλοφορεί με τρύπια ρούχα, κάθεται με ρούχα βρώμικα στους καναπέδες κλπ). Ειλικρινά προσέχω όσο περισσότερο μπορώ τα ρούχα του, να έχει σιδερωμένα πουκάμισα κλπ, να είναι καθαρά, να είναι καθαρά τα μπάνια, η κουζίνα κλπ, αλλά όποτε γυρίζω σπίτι την επόμενη φορά...πάλι όλα χάος. Δεν είναι αυτό όμως το χειρότερο... το χειρότερο είναι ότι ενώ κάνει και ο ίδιος πράγματα (πχ καθάρισμα ή "τακτοποίηση"), δεν τα κάνει σωστά και δεν έχει νόημα γιατί γίνονται χειρότερα. Και κυρίως, ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ καμία υπόδειξη ή συμβουλή, φωνάζει, νευριάζει και μου μιλάει απότομα. Επιπλέον καπνίζει και πίνει καθημερινά, με αποτέλεσμα το σπίτι να μυρίζει και ο άντρας μου που έχει άσθμα να μην μπορεί να πάρει ανάσα ορισμένες φορές. Έτσι και του πούμε τίποτα ευγενικά για το τσιγάρο...γίνεται θηρίο, ούτε λόγος να το μειώσει. Γενικά ο πατέρας μου δεν παίρνει από λόγια...έχω προσπαθήσει πολλές φορές ήπια να του δείξω κάποια πράγματα και αρνείται. Όποτε πάω να του πω κάτι πχ όταν πάει και κάθεται στον καθαρό καναπέ από τις δουλειές σε ένα χωράφι με τα ρούχα λερωμένα με χώματα και του λέω ευγενικά να αφήσει τα άπλυτα στο καλάθι και ότι του έφερα καθαρά ρούχα να είναι πιο άνετα, νευριάζει απίστευτα και φωνάζει ότι να κοιτάω τη δουλειά μου. Εντωμεταξύ μου λέει κι ο άντρας μου να προσπαθώ να του τα προτείνω τέτοια πράγματα ήρεμα κι ευγενικά, αλλά και πάλι δεν...Το σπίτι σε κάποια κομμάτια έχει χαλάσει, τα μπάνια χρειάζονται οπωσδήποτε επαγγελματικό πλύσιμο πλέον, οι σίτες έχουν σκιστεί σχεδόν όλες, στα μπαλκόνια πρέπει να τα πλένεις κάθε φορά για να κάτσεις...δεν μπορώ να τα κάνω αυτά σε τέτοιο βαθμό πια. Βοήθεια δεν έχω από πουθενά, η αδερφή μου κατεβαίνει μια φορά το εξάμηνο, και όλο αυτό έχει πέσει πάνω μου.Με θλίβει απίστευτα που έχει παρατηθεί, δεν προσέχει και πίνει και καπνίζει, και δεν παραδέχεται ότι ορισμένα πράγματα του κάνουν πολύ κακό. Για να πάρουμε γυναίκα για καθάρισμα ούτε λόγος, είναι μεν δύσκολο λόγω οικονομικών αλλά αν δεν κάπνιζε ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα θα ήταν εφικτό. Κυρίως όμως δεν θέλει να μπει καμία άλλη γυναίκα στο σπίτι. Εγώ όμως δεν μπορώ να καθαρίζω δύο σπίτια και να μου βγαίνει η ψυχή κάθε εβδομάδα. Δηλαδή όταν κάνω παιδί (που το επιδιώκουμε) τι θα κάνω τότε; Συν τοις άλλοις, έχω τα δικά μου ζόρια με το χαμό της μάνας μας, και όποτε βλέπω εμφανή την απουσία της ακόμη και στα πιο απλά εξακολουθεί να με ζορίζει και να μου δημιουργεί μεγάλη στενοχώρια. Όσο ζούσε εκείνη, τον είχε από κοντά να μην πιει και να μην καπνίσει πολύ, να είναι πιο περιποιημένος, να έχει μια σειρά... Τώρα... όλο αυτό ανετράπη. Και εμένα δεν με ακούει, ακόμη και το παραμικρό να του πω για το καλό του νευριάζει και φωνάζει. Ενώ είναι ένας άνθρωπος κυριολεκτικά καλόψυχος και μας αγαπάει πάρα πολύ.Δεν ξέρω... άσχημο αυτό που θα πω αλλά αυτό μου βγαίνει: δεν αντέχω. Θέλω απλά να έρχομαι για το καθιερωμένο τραπέζι στο σπίτι μια φορά την εβδομάδα και να μην κάνω τίποτα άλλο. Γιατί καταλήγουμε όλο αυτό να βαραίνει κυρίως εμένα και κανέναν άλλο. Δεν μου το ζήτησε ποτέ ο πατέρα μου βέβαια να αναλάβω το σπίτι, αλλά αν τον αφήσω... θα πιάσουν αράχνες μέχρι και τα ποτήρια. Όμως ΠΙΕΖΟΜΑΙ και ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΑΙ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο άντρας μου μου λέει πως οι γονείς μας χρειάζονται και έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας ως ηλικιωμένοι πια και ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή γιατί είναι ιερό μας καθήκον να τους φροντίσουμε ακόμη και στα πιο δύσκολα. Δεν διαφωνώ..αλλά δεν μπορώ μόνη μου... Η αδερφή μου εργάζεται στην άλλη πόλη και φυσικά δεν θα της πω έλα να καθαρίσεις... Κάτι τέτοιες ώρες...θέλω να κλάψω με παράπονο.