ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρεσε πολυ ενα παιδί και του αρεσα και εκείνου. Δεν του μιλησα ποτε αλλα ουτε κι αυτός . Παρ'ολα αυτα μου ειχε δωσει πολλες φορές την ευκαιρία, είτε με το να με κοιταει ή με το να κάθεται συνέχεια δίπλα μου. Εγω εχασα ολες τις ευκαιριες που μου έδωσε, όχι επειδη δεν τον ήθελα αλλα επειδή αντιμετωπιζα άλλα πολυ σοβαρά προβλήματα εκείνη την περίοδο που με στεναχωρουσαν. Πλέον δεν θα τον ξαναδω ποτέ. Εγω αποφοίτησα και εκείνος εχει ακόμα ενα χρόνο σπουδών μπροστα του. Θα ήθελα να είχα αλλο ένα χρόνο μπροστά μου να μπορούσα να του μιλήσω, αλήθεια θα το έκανα. Να του έλεγα πως με λενε και εκείνος το όνομα του και να γνωριζομασταν. Τωρα τον βλέπω στον υπνο μου και ξυπναω με απογοήτευση. Αυτος πρέπει να είναι από επαρχία και εγω μενω Αθήνα. Μεχρι που σκέφτηκα να κανω ενα ολόκληρο ταξίδι αποκλειστικα για να τον γνωρίσω. Ομως δεν βρίσκω πια το νόημα. Δεν ξέρω αν μέχρι τοτε θα εχει γνωρίσει άλλη και αν έχει νόημα νσ ξεκινήσω κάτι από απόσταση καθως η αποσταση μεταξυ μας ειναι περιπου 10 ωρες με πλοιο και αυτοκίνητο μαζί. Καθε μέρα βρίζω τον εαυτό μου. Τι να κάνω βρε παιδιά; Νομίζω ότι η λύση δεν είναι μονόδρομος να κοιταξω μπροστά και να τον ξεχασω; Απο την άλλη δεν ειναι κριμα να αφησω ένα συναίσθημα τελείως ταυτόχρονο;