Μου άρεσε η εξομολόγησή σου. Τη βρίσκω εύστοχη και ψαγμένη. Συζητούσα με μια φίλη ψυχολόγο και μου έλεγε περίπου ότι είμαστε οι πληγές μας. Οι λειτουργικοί άνθρωποι τις επουλώνουν αντλώντας εσωτερικές δυνάμεις. Αγαπάνε τα σημάδια και μαθαίνουν από αυτά. Οι μη λειτουργικοί συγκεντρώνουν τη μια πληγή πάνω από την άλλη και πονάνε συνεχώς.
1.8.2019 | 17:56
Μια σκεψη
Κοιταζα το τατουαζ μου και θυμηθηκα αυτο που μου ειπε η κοπελα οταν το πρωτοεκανα - "στην αρχη θα πονεσει λιγο, θα χρειαστει λιγη παραπανω φροντιδα τις πρωτες μερες, αλλα μετα η οποια ενοχληση θα περασει και συντομα θα το νιωθεις ενα με εσενα, κι οταν το κοιτας θα σου θυμιζει γιατι το εκανες".Οπως ακριβως με τις συναισθηματικες πληγες. Στην αρχη πονανε, θελουν καποιον καιρο για να επουλωθουν, ομως σιγα σιγα η ενοχληση φευγει και αυτο που μενει ειναι μονοβενα σημαδι μεσα μας.Ενα σημαδι που λεει μια ιστορια - πως χτυπησαμε, ποσο χτυπησαμε, ποιος μας χτυπησε.... Και ποσο δυνατοι και γενναιοι ειμαστε καθως συνεχιζουμε, γεματοι τατουαζ, να προχωραμε σε αυτον τον κοσμο.
1
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [08.11.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-11-08/__LiFO_10%2B1_Previews4%20%281%29.jpg?h=748d7e9c&itok=zdgEe7VA)
