ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.Το παρακατω κειμενο αφορα τη σχεση μου με τους γονεις μου.Ειμαι φοιτητης που ετοιμαζεται να μπει στο 2ο ετος σπουδων σε σχολη μακρια απο το πατρικο.Παρολο που τους αγαπω και αναγνωριζω και εκτιμω τα οσα κανουν και εχουν κανει για μενα οι σχεσεις μας απο δικη μου πλευρα τουλαχιστον δεν ειναι και οι καλυτερες.Μου λενε πως δεν ξερουν τιποτα για εμενα,τι κανω,τι φιλους εχω,πως περναω το χρονο μου.Αλλα με τι διαθεση να μιλησω για εμενα το τι κανω και το ποιος ειμαι οταν σε ο,τι λεω και κανω ασκειται κριτικη και κοροιδια;Τρωω ανθυγιενα,κοροιδια και κριτικη.Δεν γυμναζομαι το ιδιο.Τα αλλαζω ριζικα και τα δυο με κοροιδευουν και σχολιαζουν με τη καθε ευκαιρια.Ακουω συνεχως σαρκαστικα σχολια για το τι κανω τι τρωω που παω τι βλεπω πως ντυνομαι και πως συμπεριφερομαι.Τους ακουω να μιλουν για εμενα ακομα και οταν νομιζουν πως δεν ακουω ή ακομα χειροτερα "ψιθυριζουν" με το που αλλαζω δωματιο,για να επικρινουν καθε τι που παρατηρουν εκεινη τη στιγμη.Πως μπορω λοιπον να ανοιχτω σε ανθρωπους που αντι να αποδεχτουν κατι,αναλυουν και κριτικαρουν μεχρι και τον τροπο που αναπνεω.Νομιζα πως ενιωθα μοναξια στην αθηνα μακρια απο φιλους και η οικογενεια και λαχταρουσα να γυρισω στο πατρικο μου.Εντος αυτου,νιωθω ακομα μεγαλυτερη μοναξια τελικα.Δεν υπαρχει ατομο σε αυτο το σπιτι στο οποιο να μπορω να ανοιχτω.Παλι καλα, εχω καλους φιλους στους οποιους μπορω να μιλησω ελευθερα,αλλα δεν θελω συνεχως να τους ταλαιπωρω με τα προβληματα μου.Για εμενα η οικογενεια ειναι ατομα που σε κανουν να νιωθεις αγαπη και υποστηριξη,οχι συνεχη θυμο και δυσαρεσκεια.Τι μπορω να κανω;Ευχαριστω εκ των προτερων.