ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα τόσο δύσκολα αυτούς τους 7 μήνες. Απογοήτευση, θλίψη, κλαμα, ανασφάλεια, στεναχώρια. Κι όλα αυτά για εσένα, επειδή είχα καταλάβει ότι δεν με ήθελες αλλο, μου το έδειχνε, μου το έλεγε αλλά εγώ ήμουν τόσο τυφλή η μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω. Δεν με ακουμπούσε, είχα μισήσει τον εαυτό μου, τα βράδια έφευγε απ' το σπίτι βασικά όχι μόνο τα βράδια, ερχόταν μόνο για να φάει και έφευγε. Είχα καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει, το Πάσχα του είχα πει να πάρει το χρονο του και να δει τι θέλει να κανει, εκεί ήταν που ράγισα, δεν μου μιλούσε καν κι όποτε μιλούσαμε ήταν πολύ τυπικός ώσπου ξέσπασα μια μέρα . Όταν γύρισα στο σπίτι μας μέρα νύχτα εκλαιγα και έκανα πρόβα το πώς θα του πω να χωρίσουμε, γιατί εκείνος ποτέ δεν καθόταν να μιλήσουμε, στην ουσία αυτός ήθελε αλλά έριξε το βάρος όλο πάνω μοη, είπα στον εαυτό μου πρέπει να γίνεις δυνατή, να του το πεις, έτσι κι αλλιώς εκείνος πάντα πίστευε ότι έχουμε ημερομηνία λήξης. Κι έτσι έγινε, κάθησα μια μέρα, του μίλησα μου μίλησε χωρίσαμε.... Με τον χρόνο κατάλαβα όμως ότι εγώ αυτό δεν το ήθελα απλά έβλεπα τη ζωή μου , έβλεπα πως κατάντησα και έβλεπα και εκείνον που δεν τον ένοιαζε τίποτα και με απέφευγε, πάντα νόμιζα ότι με αγαπούσε, ότι με λάτρευε, όπως κι εγώ. Έκανα μεγάλο λάθος, ήθελε απλά να κανει άλλες γνωριμίες, να πάει με άλλες κοπέλες, να είναι όλοι μέρα με την παρέα του. Εγώ πλέων έχω καταντήσει μια ξένη για εκείνον, όπως κατάντησε κι αυτός για εμένα, ξένος. Καμία φορά με παίρνει και τηλέφωνο και μιλάμε τόσο τυπικά, λες και είμαστε ξένοι, λες και πότε δεν έζησα μαζί του, και τώρα έχουν σβήσει τα πάντα στο μυαλό μου. Σκέφτομαι μόνο τους τελευταίους μήνες και σκέφτομαι και το μετά και λέω πως γίναμε έτσι; είχα κάνει τόσα όνειρα για εκείνον, ποτέ δεν τον τα είπα, βασικά του τα έλεγα αλλά όχι όλα. Του είχα πει κάποτε ότι θα έκανα τα πάντα για εσένα μου είπε και εκείνος το ίδιο. Μου λείπει όμως, κάθε μέρα η σκέψη μου πάει σε εκείνον, κάθε μέρα όμως, μου έχει στοιχειώσει τη καρδιά μου. Και το πιο ακραίο είναι ότι τέλει Σεπτεμβρίου θα τον ξανά δω, γιατί έχουμε ένα σπίτι να ξενοικιασουμε το οποίο σπίτι τώρα φιλοξενούμε τους φίλους μας. Αλλά θα τον δω τοτε, και η αλήθεια οπότε το σκέφτομαι με πιάνει κάτι, σαν άγχος να το πω; Φοβάμαι μη ξανά κυλησω στα παλιά, φοβάμαι μη με ξανά πιάσει αυτή η ανασφάλεια, φοβάμαι για το τι μπορεί να αντικρίσω. Έχω βαλει όμως έναν στόχο κι εύχομαι να τον κάνω. Κανόνας νούμερο 1 μην γίνεις ο νούμερο 2. Δηλαδή δεν θέλω να είμαι η δεδομένη της υποθέσεις, και ούτε η δεύτερη πλέων στη ζωή του. Αυτό.