ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μάλλον δεν περνάω καλά την ζωή μου εδώ και χρόνια. Πέτυχα στα οικονομικά (και λόγω εξωγενών παραγόντων), αλλά απέτυχα στα κοινωνικά (με δική μου ευθύνη μόνο). Είμαι 30 και δεν φαίνεται κάτι καλύτερο στον ορίζοντα. Παρά το γεγονός ότι έχω αρκετά καλό εισόδημα δεν έχω πού να το ξοδέψω! Έχω ελάχιστες παρέες που δεν με γεμίζουν καθόλου. Καθόλου φίλους με τη στενή έννοια της λέξης. Εδώ και χρόνια δεν έχω κάνει κάποια ουσιαστική σχέση με κοπέλα. Και δεν φαίνεται κάτι στον ορίζοντα. Προσπαθώ να κάνω κάποια πράγματα μόνος μου, όπως να πάω διακοπές ή να πάω σινεμά ή μια βόλτα. Τα κάνω αυτά. Ως πότε όμως θα έχω το κουράγιο να συνεχίσω να κάνω πράγματα μόνος μου προσδοκώντας σε τυχαίες γνωριμίες ώστε να αλλάξει κάτι; Όταν βγαίνω έξω και βλέπω χαρούμενους ανθρώπους, ζευγάρια, παρέες στενοχωριέμαι για τον εαυτό μου και σκέφτομαι το παρελθόν. Ακόμα και με παρέα αν βγω πάλι στενοχωριέμαι γιατί δεν περνάω καλά και σκέφτομαι πως δεν έχω καμιά δουλειά μ’ αυτούς τους ανθρώπους που βγήκα. Μπορώ να αναγνωρίσω τις ενδείξεις για τη σημερινή μου κατάσταση ήδη από το σχολείο, όπου έβαζα τον εαυτό μου στο περιθώριο και αποκοβόμουν από τους άλλους. Δεν συμβιβαζόμουν και τους περισσότερους ανθρώπους τους θεωρούσα χαμηλότερου επιπέδου από μένα, ότι δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα (πέρα από την παρέα τους καθεαυτή ή για το σεξ αν επρόκειτο για κοπέλα), ανάξιους να τους έχω φίλους κτλ. Αυτό συνεχίστηκε και στο πανεπιστήμιο σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, έχοντας κάποιες παρέες αλλά κρατώντας τους πάντες σε απόσταση. Τώρα πλέον σχεδόν έχω συνηθίσει και αποδεχτεί ότι θα προχωρήσω έτσι μόνος μου στα 40, στα 50, στα 60 και στα 70… Ίσως κατά βάθος να μου αρέσει να είμαι μόνος αλλά να μην το έχω καταλάβει ακόμα. Και γι αυτό να λειτουργώ υποσυνείδητα απομακρύνοντας από κοντά μου τους ανθρώπους. Δεν ξέρω.